Διδακτικά Βιβλία του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου

Αναζήτηση

Βρες
Εμφάνιση

Συμπεράσματα

Στο προηγούμενο πείραμα μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι:

α. Το σώμα τείνει προοδευτικά να ταλαντωθεί με την κυκλική συχνότητα, ω, που του επιβάλλουμε εξωτερικά· τελικά ταλαντώνεται με την εξωτερική κυκλική συχνότητα, ω0, έστω και εάν προηγουμένως ταλαντωνόταν με τη φυσική κυκλική συχνότητά του, ω.

β. Ο χρόνος μετάβασης του συστήματος σε ταλάντωση με κυκλική συχνότητα την ω0 ποικίλλει, ανάλογα με την τιμή του ω: όσο πιο κοντά στη φυσική συχνότητα, ω0, βρίσκεται η τιμή του ω τόσο πιο πολύ χρόνο χρειάζεται το σύστημα για να φτάσει σε μία σταθεροποιημένη ταλάντωση.

γ. Το πλάτος της ταλάντωσης κατά τη μεταβατική περίοδο φαίνεται να μεταβάλλεται, αυξομειούμενο περιοδικά με συχνότητα μικρότερη από αυτήν που έχει το κύριο φαινόμενο.

Εικ. 72

δ. Για τις σταθεροποιημένες ταλαντώσεις προέκυψε το εξής διάγραμμα του πλάτους, A (f), σε συνάρτηση με τη συχνότητα, f: όπου φαίνεται καθαρά ότι το μέγιστο πλάτος παρατηρείται περίπου για την τιμή [pic], η οποία βρίσκεται πολύ κοντά στη φυσική συχνότητα [pic] του συστήματος - την οποία είχαμε προσδιορίσει προηγουμένως επίσης πειραματικά.

Στη συνέχεια, θα δώσουμε μία ποιοτική, περισσότερο, περιγραφή για το πώς συμπεριφέρεται ένα φυσικό σύστημα, όταν, αναγκαστεί να εκτελέσει εξαναγκασμένες ταλαντώσεις με συχνότητα διαφορετική από τη φυσική του.

Επίσης, θα δούμε πότε επιτυγχάνεται συντονισμός - άλλοτε επιθυμητός και άλλοτε ανεπιθύμητος (μερικές φορές και καταστροφικός) - κατά την εξαναγκασμένη ταλάντωση ενός φυσικού συστήματος.