Διδακτικά Βιβλία του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου

Αναζήτηση

Βρες
Εμφάνιση

Α. ΑΝΑΤΟΛΗ ΚΑΙ ΔΥΣΗ

Ο Χριστιανισμός στην Ανατολή και στη Δύση από πολύ νωρίς φάνηκε να διαφοροποιείται. Σ' αυτό συνέβαλε ο τρόπος με τον οποίο οι πατέρες και των δύο περιοχών διατύπωσαν τον θεολογικό τους λόγο. Στην Ανατολή προείχε η εμπειρία, η άσκηση και η καρδιά. Ήταν ένας τρόπος μυστικής προσέγγισης του Θεού και του κόσμου. Στη Δύση, αντίθετα, προείχε ο ορθός λόγος μέσα από μια δικανική (νομικίστικη) κατανόηση του μυστηρίου της Εκκλησίας. Ήταν μια υπερευαισθητοποίηση σε θέματα δικαίου που καθόριζαν τον τρόπο με τον οποίο βίωναν οι χριστιανοί στη Δύση την πνευματικότητα της διδασκαλίας του Χριστού. Στην Ανατολή προείχε η μυστηριακή ζωή των πιστών, η άσκησή τους που περνούσε μέσα από βασικές στιγμές του βίου τους, τη γέννηση, το βάπτισμα, το γάμο, τη χαρά της ζωής, το δημοτικό τραγούδι, τη νηστεία, τις γιορτές και τα πανηγύρια, τη μοναχική ζωή. Η Εκκλησία ήταν παρούσα σε κάθε εκδήλωση, στη χαρά, στην αρρώστια, στο χτίσιμο ενός σπιτιού, στο άνοιγμα ενός πηγαδιού, στο θερισμό, στον τρυγητό, στη συγκομιδή, στα πρωτοβρόχια κ.τ.λ. Στη Δυτική Εκκλησία ο κλήρος ήταν απομακρυσμένος από τον λαό, περιορισμένος στα μοναστήρια και η Εκκλησία καθόριζε με βάση τους κανόνες της, σαν κρατική δύναμη, τη ζωή των χριστιανών ως υπηκόων ενός κράτους του Θεού.