(από τις εφημερίδες, 3-5-1998)

Η τεχνολογική αναδιάρθρωση της παραγωγής οδηγεί αναπόφευκτα στις δύο νέες μορφές ευέλικτης, όπως καθιερώθηκε να λέγεται, απασχόλησης: της μερικής εργασίας και της τηλεργασίας. Η συνεχής επέκταση τους οδηγεί σε σαρωτικές αλλαγές στις συνθήκες και στις οργανωτικές δομές στους εργασιακούς χώρους αλλά και της ίδιας της εργασίας. Το φαινόμενο δεν είναι νέο. Κάτι παρόμοιο συντελέσθηκε στο τέλος του προηγούμενου αιώνα και κατά πώς όλα δείχνουν ο χρυσός αιώνας της πλήρους απασχόλησης τουλάχιστον με τη μορφή που γνωρίζουμε είναι μάλλον παρελθόν. […]

Τηλεργασία Στην Ευρώπη οι τηλεργαζόμενοι έχουν ήδη υπερβεί τα 10 εκατομμύρια και το 13,6% των επιχειρήσεων έχει στο μισθολόγιο τους υπαλλήλους που εργάζονται από το σπίτι τους. Στην Ελλάδα οι αντίστοιχοι δείκτες είναι εμφανώς μικρότεροι και μόνο σε τρεις χιλιάδες υπολογίζονται όσοι χρησιμοποιούν τις δυνατότητες που παρέχει η τηλεργασία. […]

Μερικώς απασχολούμενοι Η μερική απασχόληση συνδέεται με την ικανοποίηση αναγκών ιδιαίτερων κατηγοριών του εργατικού δυναμικού όπως οι γυναίκες με οικογενειακές υποχρεώσεις, οι φοιτητές, οι άνεργοι… όμως, η ευρεία λειτουργία του θεσμού ιδιαίτερα στη χώρα μας, με το χαμηλό επίπεδο αποδοχών, αναπαράγει φαινόμενα οικονομικής ανέχειας και ψυχολογικών επιπτώσεων στους εργαζόμενους. Από μία πλευρά προσφέρεται η δυνατότητα, κυρίως στις εργαζόμενες, αλλά και σε ορισμένους άνδρες να συνδέσουν πιο εύκολα τις οικογενειακές ευθύνες με την επαγγελματική σταδιοδρομία και με την απόκτηση κάποιου εισοδήματος.

Από την άλλη, οι θέσεις αυτές αποτελούν κατώτερες θέσεις απασχόλησης με περιορισμένες επαγγελματικές προοπτικές, οι οποίες καλύπτονται από άτομα που δεν έχουν εναλλακτική λύση.