(από τον ημερήσιο Τύπο, 28-5-1999)

[…] "Έχω την αίσθηση ότι το να καταλαβαίνει κανείς έναν άνθρωπο είναι σαν να καταλαβαίνει ένα μουσικό κομμάτι, μια ποιητική σύνθεση[…]

Από τη μια η βιογραφία προϋποθέτει ένα είδος ενόρασης, από την άλλη, ο βιογράφος πρέπει να διαθέτει κάποιες ελκτικές συγγένειες με τον βιογραφούμενο. Πολλές βιογραφίες αποτυγχάνουν είτε γιατί δεν υπάρχει αυτή η συγγένεια - που τη θεωρώ κινητήρια δύναμη της βιογραφικής προσπάθειας - είτε γιατί ο βιογράφος αδυνατεί να καταλάβει τη σκέψη του βιογραφούμενου και τον πολιτισμό μέσα στον οποίο αναπτύχτηκε και δημιούργησε […]

Φυσικά, μια από τις κρυφές αρετές της βιογραφίας είναι να αφήνεις το βιογραφούμενο να μιλάει και να μην ενδίδεις στον πειρασμό να εξηγείς ή να ερμηνεύεις τα λεγόμενά του όταν δεν χρειάζεται. Άλλο είναι να αφηγείσαι ένα ανέκδοτο και άλλο να το εξηγείς. Αν το εξηγήσεις, η χάρη του χάνεται […] Πιστεύω ότι η εποχή μας χαρακτηρίζεται από έντονη αποπροσωποποίηση· ίσως, λοιπόν, το ενδιαφέρον του αναγνωστικού κοινού για τις βιογραφίες να φανερώνει την ανάγκη των ανθρώπων να ανακαλύψουν κάτι βαθύτερο στην ανθρώπινη ύπαρξη. Άλλο όμως βιογραφία και άλλο εισβολή στην ιδιωτική ζωή […]

Η βιογραφία αποκαλύπτει, φανερώνεται, αλλά δεν ορίζεται. Γι' αυτό και είναι στη φύση της βιογραφίας να μην κατορθώνει ποτέ να συλλάβει το αντικείμενο της πλήρως".