Διδακτικά Βιβλία του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου

Αναζήτηση

Βρες
Εμφάνιση

(5)

25. 8. 43

…Η Άννυ, όταν με είδε άξαφνα, έλαμπε από χαρά (Μια μέρα πριν φύγω για πάνω, που συναντηθήκαμε τυχαία). Κρύβομαι απ' όλους τους γνωστούς εδώ και τρεις μέρες. Όλοι, καθώς κι η Μητέρα μου κι ο Πατριός μου, πρέπει να νομίζουν πως έφυγα για το Άγιο Όρος, σε κάποια τάχα μυστική αποστολή του Υπουργείου μου. (Έχω κάνει επίτηδες ένα τέτοιο ψεύτικο έγγραφο). Χτες, όμως, στη μικρή Άννυ, που είναι η μόνη που ξέρει την αλήθεια (παρ' όλη τη μικρή ηλικία της, της έχω απόλυτη εμπιστοσύνη και ξέρω πως δε θα μιλήσει), άφησα ένα γράμμα: "Αύριο φεύγω πια ορισμένως. Δεν μπορείς να φανταστείς την πίκρα μου όταν ήρθα και είδα έρημο από σένα το δωμάτιό μας. Έτσι, φαίνεται, είναι η μοίρα μου - όταν φεύγω για τον πόλεμο, να φεύγω από έρημα, άδεια σπίτια. Όταν ανέβηκες επάνω, στης Μητέρας μου, απόψε, εγώ έκανα όλους τους γύρους από κάτω, στο δρόμο, έτσι όπως είχαμε συμφωνήσει - κοίταζα συνεχώς επάνω στη βεράντα για να σε δω· στεκόμανε επίτηδες, για να με διακρίνεις κι εσύ, μπροστά στα φώτα των στραγαλατζήδων του Πάρκου - και μια φορά που μου φάνηκε, μες στο μισοσκόταδο πως σε είδα, σου κούνησα ακόμη μια φορά, αποχαιρετιστικά, το χέρι.

Γεια σου, καλό μου παιδί. Καλή και γρήγορη αντάμωση μέσα στην τελειωτική πια ΝΙΚΗ".

(Τρίτη βράδυ. Ώρα δώδεκα και μισή. 24 Αυγούστου 1943).

Γιάννη Μπεράτη, Μια ματιά στο εργαστήρι του Γ. Μπεράτη, Το Πλατύ ποτάμι, εκδ, Ερμής, Αθήνα, 1973, σ. 467-468