Η αγάπη του πλούτου

… Η αγάπη του πλούτου, που η αχόρταγη αναζήτησή του μας έχει γίνει μόνιμη αρρώστια, και η φιληδονία καταδουλώνουν, ή, καλύτερα, καταποντίζουν αύτανδρη τη ζωή μας· τι δεν υπάρχει αρρώστια που να ταπεινώνει τον άνθρωπο περισσότερο από τη φιλαργυρία, ούτε να τον εξευτελίζει περισσότερο από τη φιληδονία. Γιατί δεν μπορεί βέβαια ο νους μου να εξηγήσει πώς είναι δυνατόν, όταν έχουμε εκτιμήσει τόσο πολύ τον υπερβολικό πλούτο ή, για να μιλήσουμε αληθινότερα, τον έχουμε θεοποιήσει να μη δεχτούμε τα σύμφυτα μ' αυτόν κακά που μπαίνουν στην ψυχή μας. […] Με τον άμετρο πλούτο σφιχτοδεμένη και με το ίδιο […] βήμα περπατώντας έρχεται η πολυτέλεια, κι όταν εκείνος ανοίγει τις πύλες των πόλεων και των σπιτιών, μπαίνει κι αυτή μαζί του και συγκατοικούνε. Με τον καιρό, το ζευγάρι τούτο στήνει τη φωλιά του στη ζωή των ανθρώπων κι έρχεται ταχιά η ώρα να γέννηση· και γεννούν τότε την πλεονεξία την αλαζονεία και την τρυφή, όχι νόθα γεννήματά τους μα πολύ πολύ γνήσια. Κι αν αφήσει κανείς και τούτου του πλούτου τα βλαστάρια να 'ρθουνε σ' ώριμην ηλικία, κι αυτά γεννούν αδυσώπητους στις ψυχές τυράννους, την αυθάδεια, την παρανομία και την αναισχυντία…

Ανώνυμου, Περί ύψους, μετ. Π. Λεκατσά, εκδ. Ι. Ν. Ζαχαρόπουλου, Αθήνα. 1956, σ. 141