Κείμενο 6 [Ημερολόγιο]

19 Οκτωβρίου, στο δωματιάκι μου.

Οι μέρες πέρασαν χωρίς να γράψω ούτε μια λέξη. Κι όμως, Χριστινάκι, εσύ το ξέρεις καλά πόσα πολλά θα 'χα να σου πω. Η μητέρα κοιμάται. Όταν βραδιάζει, είναι πάντα κουρασμένη. […]

Άρχισα γερμανικά σ' ένα φροντιστήριο της πλατείας Κάνιγγος. Παίρνω το λεωφορείο που σταματάει μπροστά στο σπίτι μας και κατεβαίνω στο τέρμα. Τρεις φορές την εβδομάδα. Έχω πολλή μελέτη.

Η μαμά δεν έφερε αντίρρηση για τα γερμανικά. Ξέρω όμως πως πολύ στενοχωρέθηκε. Αχ, θα ήθελα να μη μου περίσσευε καιρός ούτε για να πάρω ανάσα. Δε θέλω να σκέφτομαι. Προσπαθώ να σβήσω απ' το μυαλό μου τον πατέρα, το θυρωρείο. Κι όμως, η κάθε λεπτομέρεια της ζωής μου μπήγεται στη σκέψη μου σαν τη βελόνα της μαμάς στο ρούχο της πελάτισσας.

Ζωρζ Σαρή, Το ψέμα, εκδ. Πατάκη, 1996

Κείμενο 7 [Ιστοσελίδα "Άσπρη λέξη"] http://www.asprilexi.com