Κείμενο 2 [Διάλογος μαθήτριας-διευθυντή σχολείου]

- Μην κάνεις έτσι, παιδί μου, δεν πρόκειται να σε φάει κανένας! της είπε ο γυμνασιάρχης πιάνοντας το σφυγμό της. Πού είναι εκείνο το νερό που ζήτησα; Η Γαλλίδα το 'φερε τρέχοντας, ενώ εκείνος μέτραγε το σφυγμό της Άννας. - Ησύχασε, παιδί μου. Τι κάνεις έτσι; Πιες λίγο νερό να συνέλθεις και μετά τα λέμε. Καινούριος κοπετός* της Άννας, που είχε προς στιγμή σταματήσει. - Ησύχασε. Δεν πρόκειται να σε φάμε. - Θα… μου… δώσετε… όμως… αποβολή! είπε εκείνη ανάμεσα στους λυγμούς της. Εσείς… με το τίποτα… δίνετε αποβολή. - Ε, όχι και με το τίποτα. - Κι όλοι σάς φοβούνται! Μικροί και μεγάλοι. - Υπερβολές! - Κανείς δε σας αγαπάει! - Χμ, χμ… - Όλο μη κι απαγορεύεται! είχε πάρει φόρα τώρα η Άννα. - Μπορείς να μου πεις γιατί… έδειρες το συμμαθητή σου; τη ρώτησε εκείνος ήρεμα. - Μαλώσαμε. - Και μ' όποιον μαλώνεις εσύ, του σπας τη μύτη; - Κατά λάθος έγινε. - Εσύ, όμως, δε με φοβάσαι και τόσο, μου φαίνεται… - Σας φοβάμαι. - Όμως τα λες ένα χεράκι… - Με πνίγει το δίκιο. Δε λέω, είστε δίκαιος αλλά αχώνευτος, πώς να το κάνουμε… - Καλά, καλά… Πήγαινε τώρα και να μη μάθω ότι μάλωσες με κανέναν ξανά, γιατί…

* κοπετός: δυνατό κλάμα που συνοδεύεται από κραυγές και χτυπήματα στο στήθος.

Βούλα Μάστορη, Στο Γυμνάσιο, εκδ. Πατάκη, 1998

Κείμενο 3 [Ηλεκτρονική επικοινωνία] Ηλεκτρονική εφημερίδα 14ου Γυμν. Περιστερίου Αττικής, http://www.14gymnasio.gr