Μίρκα Παπακωνσταντίνου Κακοποιημένη φαντασία

ΠΟΠΗ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΥ

Τι είναι τούτο; Μην είναι τέρας προϊστορικό; Μην είναι αποτυχημένη κλωνοποίηση παχύδερμου; Είναι γυναίκα; Άνδρας; Έχει φύλο; Φελινικός εφιάλτης; Υπερφυσικό παγώνι; Πάντως, είναι αποκύημα της φαντασίας ενός ζεύγους σεναριογράφων, των Ρήγα - Αποστόλου, που φαίνεται πως βρήκαν τρόπο να εκφράσουν φαντάσματα που τους βασανίζουν πιθανόν παιδιόθεν και που ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα. Η Ρωξάνη Ντάνου-Κουλουμπή, διευθύντρια των γυναικείων φυλακών - που αποτελούν το φόντο του σίριαλ "Οι στάβλοι της Ερριέττας Ζαΐμη", όπου ξεσπούν πλήθος οι υστερίες στερημένων και αποκλεισμένων άφυλων όντων - μοιάζει να βγαίνει από διαστροφικές φαντασιώσεις που καλλιεργήθηκαν, φαίνεται, από τις αναγνώσεις των γελοιογραφιών με πρωταγωνίστρια εκείνη την απωθητική φιγούρα θηλυκού, τη "Χοντρή του Θησαυρού". Και εκείνη, αποκύημα άνανδρης φαντασίας, τουλάχιστον ανταποκρινόταν σε νοοτροπίες εποχών που ήθελαν τη γυναίκα βαμπίρ να απομυζά το αρσενικό μέσα από διάφορες σατανικές μεταμορφώσεις της. Μια γυναικεία φιγούρα με υπερφυσικές καμπύλες και η Ρωξάνη - Μίρκα Παπακωνσταντίνου, περιτυλιγμένες φανταχτερά ράσα και πούπουλα, ώστε να δείχνει απόκοσμη στη θέα της, σε συνδυασμό με συμπεριφορά μέγαιρας και Μέδουσας, έτοιμης να ρουφήξει το αίμα οποιουδήποτε ζωντανού κινείται δίπλα της, παύει να είναι κωμική, καθώς δεν αποτελεί παρά μια κακοποιημένη και αποκρουστική εκδοχή θηλυκότητας. Σεξομανής, έχει στη διάθεση των αυταρχικών της ορέξεων ένα ηλίθιο αρσενικό, του οποίου τις υπηρεσίες υποτίθεται ότι δέχεται σε μυστικό δωμάτιο-κρεβατοκάμαρα, συνέχεια του γραφείου της στις φυλακές.

Η πιπεράτη φαντασίωση γίνεται αντικείμενο μιας εκβιαστικής διακωμώδησης, που παραφορτώνει τη Ρωξάνη με τόσα αποκρουστικά χαρακτηριστικά, ώστε να κακοποιείται το ανθρώπινο είδος. Αποπνέει τη σκληρότητα, τον κυνισμό σεξουαλικής διαστροφής, τον φασισμό της πλήρους απουσίας συναισθημάτων, σε συνδυασμό με αλεπουδίσιο χαρακτήρα και μορφή οδοστρωτήρα. Δεν είναι κωμικό πια, είναι απλώς το ξέσπασμα μιας παθολογικής υστερίας. Εδώ η Μίρκα Παπακωνσταντίνου ερμηνεύει ένα ρόλο πέραν της κωμικής υπερβολής, μοιάζει να γίνεται σύμβολο μιας κακοποιημένης φαντασίας, που αναπαράγει τα πιο ανατριχιαστικά στερεότυπα για τη γυναίκα-μέγαιρα. Και το χειρότερο είναι ότι μια ηθοποιός - που δεν έχει ευτυχίσει στους τηλεοπτικούς της ρόλους - εδώ καλείται να καταθέσει τα εξωτερικά της χαρακτηριστικά, για να ενισχύσει τον αφύσικο ρόλο, και σχεδόν καθόλου το ταλέντο της, που περιορίζεται στην απαγγελία της ατάκας.