Σταματία Τόλιου Στο στόχαστρο της κάμερας

ΠΟΠΗ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΥ

Μια συνηθισμένη γυναίκα, που βρέθηκε στο στόχαστρο της κανιβαλικής τηλεοπτικής κάμερας, επειδή ήταν σύζυγος του οδηγού του τραγικού λεωφορείου, που έπεσε στον Αλιάκμονα. Υπήρξε η ευκαιρία για το τηλεοπτικό θέαμα των εντυπώσεων να σκηνοθετήσει στην πλάτη της ένα ακόμη θέαμα αναλγησίας. Μετά το βίντεο με την τραγική μάνα που έψαχνε στις λάσπες τα παιδιά της, το οποίο πρόβαλλαν σαν πολύτιμο απόκτημα τα εμπορικά δελτία ειδήσεων, η σύζυγος του οδηγού του μοιραίου λεωφορείου αποδείχθηκε το ιδανικό θύμα.

Γιατί δεν είχε μόνο τον φωτογενή πόνο της να εκθέσει. Σ' αυτό είμαστε πια συνηθισμένοι. Είχε και τον ανθρώπινο καημό της να μη σπιλώσουν τη μνήμη του συζύγου της οι τηλε-ερευνητές των «παραθύρων». Και υποβλήθηκε με απάνθρωπο κυνισμό στο μαρτύριο της ανάκρισης. Παρούσα δεν ήταν, στοιχεία δεν είχε, το μόνο που είχε, ήταν η αγάπη και ο σεβασμός για τον δικό της άνθρωπο.

Κι όμως μαυροντυμένη, βουρκωμένη, με μια φωτογραφία από χαρούμενη στιγμή στα χέρια, χωρίς να το καταλάβει, υποχρεώθηκε να παραστεί σε άτυπες δίκες του συζύγου της.

Δεν της έφτανε ο πόνος, βρέθηκε αντιμέτωπη με ερωτήσεις, όπως «μήπως της μιλούσε στο κινητό ο σύζυγός της ενώ οδηγούσε, ενώ έκανε προσπέραση;» («Σήμερα με την Άννα»), «μήπως έπινε, μήπως κάπνιζε, μήπως έτρεχε;» (Alter).

Από κανάλι σε κανάλι, από τηλεπαράθυρο σε τηλεπαράθυρο, πότε με την ελπίδα και πότε με την απόγνωση, προσπαθούσε να αποκρούσει υπονοούμενα ότι ο σύζυγός της μπορεί να ευθύνεται για όσα συνέβησαν. Μέχρι που υποχρεώθηκε να αντιμετωπίσει μια μαρτυρία, που αθώωνε τον σύζυγό της (Alter), αλλά δεν είχε διασταυρωθεί. Έτσι, απλώς σύρθηκε μπροστά στην εκτυφλωτική ελπίδα που της προσέφερε το παράθυρο του Ευαγγελάτου.

Κανένα δικαστήριο δεν θα υπέβαλε σε τέτοιο μαρτύριο μια γυναίκα που δεν θα μπορούσε να ξέρει, που δεν ήταν παρούσα και που κανένα στοιχείο δεν οδηγούσε στην ανάγκη της δικής της μαρτυρίας. Μόνον τα τηλεοπτικά δικαστήρια την έστησαν στο εδώλιο, αντί τον σύζυγό της, για να αξιοποιήσουν τη συγκίνηση, για να εκμεταλλευτούν τον πόνο και την απόγνωση.