Φαινόμενα

Ρασοφόροι στα «παράθυρα»

Όλο και συχνότερα ρασοφόροι αναζητούν το «δίκιο τους» εμφανιζόμενοι σε τηλε-παράθυρα αναγνωρίζοντας στην τηλεόραση αποτελεσματικότητα που δεν δίνει, φαίνεται, η καρτερία την οποία διδάσκει η πίστη

ΠΟΠΗ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΥ

Μπήκαν οι κάμερες στις εκκλησίες και μετά βγήκαν οι ιερείς στα τηλεπαράθυρα

Είναι φαινόμενο των τηλεοπτικών καιρών τα ράσα στα τηλε-παράθυρα, άλλοτε για θέματα θρησκείας, αλλά όλο και πιο σπάνια αυτά, συνήθως για θέματα προσωπικά, «επαγγελματικά», αν η ιεροσύνη θεωρείται επάγγελμα και φαίνεται πως έτσι είναι. Χθες το πρωί, για παράδειγμα, ο παπα-Σπήλιος, παπάς στην Περαχώρα, βγήκε στην εκπομπή του Γιώργου Βαρεμένου γεμάτος μένος για τους ιεραρχικώς ανωτέρους του και καημό γιατί τον κατηγορούν και τον διώχνουν από την ενορία του, χωρίς να ξέρει ακριβώς γιατί, όπως είπε.

Και έδωσε μία παράσταση πάθους. Κοσμική, όπως εκατοντάδες απλοί πολίτες που ζητούν το δίκιο τους βγαίνοντας στα τηλε-παράθυρα, εκτονώνοντας με επίμονες φωνές την ανταριασμένη ψυχή του.

Να, που η προσευχή δεν φτάνει πλέον για την ηρεμία, να που η εγκαρτέρηση, η ηπιότητα, η ηδύτητα δεν αποτελούν τα βασικά χαρακτηριστικά εκείνων που ακριβώς αυτά διδάσκουν υποτίθεται με την αφοσίωσή τους και την πίστη τους στα Θεία.

«Δεν μπορεί να αφήνουν τον Άγιο Κορίνθου στη θέση του, που έφαγε, αυτά που λένε ότι έφαγε και εμένα να με διώχνουν», επέμενε ο παπάς, σε ένα κρεσέντο θυμού. Ζητούσε μάλιστα την παρέμβαση του εισαγγελέα Κρουσταλλάκη, ζητούσε την προστασία του κοσμικού κράτους.

Πάει καιρός που παρακολουθούμε να αποκαλύπτονται εκκλησιαστικά σκάνδαλα, να παραπέμπονται και στη Δικαιοσύνη ιερωμένοι που έχουν παραβεί τον ιερό τους όρκο, που φάνηκαν να υπηρετούν τις επιθυμίες για τρυφηλή ζωή, για χρήμα και όχι το πνεύμα. Δεν είναι λίγες οι φορές που στα δελτία ειδήσεων έγινε σκληρό θέαμα ο φανατισμός ενοριτών, οι αλληλοβρισιές και οι χειροδικίες, γιατί υποστήριζαν για παράδειγμα τον έναν παπά, εναντίον κάποιου άλλου.

Ανθρώπινοι οι καημοί, ανθρώπινες και οι αδυναμίες της σάρκας, ανθρώπινη και η ανάγκη να βρεθεί το δίκιο ή να επιβληθεί εκείνο που ο καθένας με ράσο ή μη πιστεύει ότι είναι το δικό του.

Παραμένει ωστόσο θέαμα προκλητικό αυτό των ρασοφόρων του πάθους και του θυμού στα τηλε-παράθυρα όχι γιατί έχουν τις συνηθισμένες ανθρώπινες αντιδράσεις, αλλά γιατί αίφνης η γοητεία της τηλεόρασης, η δύναμη της εικόνας εμφανίζεται ισχυρότερη «για να τους δώσει το δίκιο τους» από τη δύναμη της ψυχής και της προσευχής. Η ανάγκη της άμεσης ικανοποίησης με κοσμικές μεθόδους εμφανίζεται ισχυρότερη από τη διδασκαλία της υπομονής και της αγάπης.

Ωστόσο η εμπλοκή του εκκλησιαστικού με το κοσμικό μοιάζει να απογυμνώνει στην εποχή μας τη θρησκευτικότητα από την ουσία της που είναι η υπέρβαση, το πέραν των γήινων και ανθρώπινων πάθος, το πάθος για το Θείο.

Τα ΜΑΤ έχουν κυκλώσει μοναστήρι στο Άγιον Όρος, το οποίο μοναστήρι συγκρούεται με το Πατριαρχείο και η υπόθεση παίρνει τραγική τροπή με τον θάνατο ενός νεαρού μοναχού μέσα στην κρύα νύχτα, μάλλον από ανατροπή του αυτοκινήτου που οδηγούσε «για να ξεφύγει από τους πολιορκητές», όπως λένε τα ρεπορτάζ. Ο Μητροπολίτης Ζακύνθου καταθέτει στον εισαγγελέα για υπόθεση εκβιασμού του και καταγγέλλει πρόσωπα.

Στα τηλε-παράθυρα της οργής ο θιγόμενος επιτίθεται με άγριους χαρακτηρισμούς και υπονοούμενα κατά του εκπροσώπου της Εκκλησίας.

Είναι αποκαρδιωτικό το θέαμα αυτών των εμφανίσεων καθώς επιβεβαιώνουν τη διάλυση της σοφίας της θρησκείας υπέρ της νέας ειδωλολατρίας της δημοσιότητας και των υποσχέσεων που δίνει για άμεση και κοσμική ικανοποίηση μέσω των κατάλληλων χειρισμών της. Και είναι φυσικό η θρησκεία από ελπίδα και αγωγή ψυχής να μετατρέπεται σε ένα είδος μεταφυσικής μαγγανείας, ενώ η υπερβατική πίστη γίνεται γήινη εξάρτηση από είδωλα και εικόνες, που δεν είναι πλέον σύμβολα αλλά αποκτούν δική τους μαγική δύναμη, λες και η σωτηρία είναι αποτέλεσμα μιας συνταγής: τόσο προσευχή, τόσο προσκύνημα.