Εφημερίδα "Τα Νέα"

Αναζήτηση

Βρες
Εμφάνιση

Κόσμος :: Πορτρέτο

( διαστάσεις - το τραγούδι του λούκα :: 15-03-2003) 

Διαστάσεις Το τραγούδι του Λούκα

ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΗΤΣΟΣ

Ο Λούκα Μόρο με τη μητέρα του, τη Μαρία Φίντα

Όταν απήγαγαν τον παππού του, ο Λούκα ήταν 2½ ετών. Όμως θυμάται πολύ καλά ορισμένες κινήσεις του, πώς έπλενε τα χέρια του, πώς κάπνιζε, ορισμένα λόγια του. Όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, του χρωστά επίσης ότι τον έμαθε σκάκι. Μια μέρα, θα ήταν πια δέκα ετών, τον ρώτησε η γιαγιά του αν ήθελε να παίξουν μια παρτίδα. Εκείνος απάντησε ότι δεν ήξερε να παίζει. Όταν βρέθηκε όμως με τη σκακιέρα μπροστά του, άρχισε σιγά σιγά να τα θυμάται όλα, πώς κινείται το άλογο, ο πύργος, η βασίλισσα, σαν κάποιος να του τα είχε κάποτε διδάξει, κι ήταν ακριβώς έτσι, του τα είχε διδάξει ο παππούς του όταν ήταν 2½ ετών.

Ο Λούκα θυμάται επίσης εκείνες τις 55 φοβερές ημέρες της ομηρείας. Ακόμη κι αν ήθελε να ξεχάσει, δεν τον αφήνουν τα γράμματα που του έστελνε ο παππούς του, γράμματα τρυφερά κι απελπισμένα, γράμματα όπου ο όμηρος τού μιλούσε για τον ήλιο και τη θάλασσα, για βάρκες και παραλίες, για «τα ξανθά μαλλιά που χαϊδεύω από μακριά, με τόση αγάπη». Τα χρόνια πέρασαν. Ο Λούκα μεγάλωσε, τα μαλλιά του δεν είναι πια ξανθά, το πρόσωπό του σκλήρυνε. Και τώρα, τη στιγμή που οι Ερυθρές Ταξιαρχίες κάνουν ξανά την εμφάνισή τους, αισθάνεται πως ήλθε η ώρα να μιλήσει. Στις 9 Μαΐου, είκοσι πέντε ακριβώς χρόνια μετά τη δολοφονία του παππού του, θα αρχίσει να προβάλλεται στους ιταλικούς κινηματογράφους η ταινία του Ρέντσο Μαρτινέλλι «Πλατεία των Πέντε Φεγγαριών». Στο τέλος αυτής της ταινίας, που είναι αφιερωμένη στον Άλντο Μόρο, ο Λούκα θα ερμηνεύσει με την κιθάρα του ένα τραγούδι που έγραψε την άνοιξη του 1999 για τον παππού του. Και αρχίζει έτσι: «Καταραμένοι να είστε εσείς οι άνθρωποι της εξουσίας/ που κινείτε τις ζωές των ανθρώπων σαν να είναι μαριονέτες. / Καταραμένοι εσείς και τα ιδανικά σας/ που καταδικάζουν σε θάνατο εμάς, τους φτωχούς θνητούς. / Καταραμένοι να είστε, ακόμη, επειδή σκοτώσατε την παιδική μου ζωή/ που δεν περίμενε άλλο, ω αφέντες μου, / από παραμύθια όπως: "Δεν θα τον ξαναδείς ποτέ", "αντίο", "ποτέ ξανά"».

Γιατί «καταραμένοι»; «Επειδή αυτό σκεπτόμουν, αυτό είχα μέσα μου, και αργά ή γρήγορα έπρεπε να το βγάλω», λέει ο Λούκα Μόρο στη Στάμπα. «Είναι ένα τραγούδι διαμαρτυρίας που μιλά για τον πόνο μου, για όλα αυτά που έκαναν στην οικογένειά μου, όπως και γι' αυτά που κάνουν στα παιδιά με τους πολέμους». Και γιατί καταριέται μόνο τους ανθρώπους της εξουσίας, οι τρομοκράτες δεν φέρουν καμιά ευθύνη; Ο Λούκα δεν έχει απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Άλλωστε, δεν του τέθηκε ποτέ.