Εφημερίδα "Τα Νέα"
Το πνεύμα του τόνου
Ο Ποταμίτης
Ο Δημήτρης Ποταμίτης, που έφυγε πικραμένος και - με το δίκιο του - συχνά οργισμένος, υπήρξε μια πολύπλευρη, σχεδόν αναγεννησιακή προσωπικότητα. Ποιητής, από εκείνους που ο Βαρίκας κατέταξε στην ποίηση της Αμφισβήτησης, με οξύτητα στη συμβολική και με σπουδαία ειρωνική εικονοποιία. Ηθοποιός με μέσα λιτά, που όσο περνούσαν τα χρόνια γίνονταν λιτότερα. Σκηνοθέτης με σεβασμό στα κείμενα, ουσιαστικός, χωρίς φανφαρονισμούς και φανταχτερά τερτίπια. Όταν πριν από 30 χρόνια, πρώτος αυτός - μαζί με τον Παπαγεωργίου και τον Μιχαηλίδη - μέσα στη χούντα, ίδρυσε το "Θέατρο Έρευνας" στα Ιλίσια, μας γνώρισε μια σειρά από τολμηρά έργα ("Αύγουστε, Αύγουστε", του Κόχουτ, "Άνθρωπος Ελέφαντας", "Έκβους", "Η Μεταμόρφωση" του Κάφκα στη διασκευή του Μπέρκοφ), υπηρέτησε το κλασικό ρεπερτόριο (Μολιέρο, Κορνέιγ, Ουάιλντ, Οστρόφσκι, Καλντερόν κ.λπ.) και δημιούργησε ένα από τα πρώτα θέατρα για παιδιά με κύρος και με υψηλό ρεπερτόριο, στηριγμένα σε επαγγελματίες ηθοποιούς. Ανέβασε με σεβασμό ελληνικά έργα (Μανιώτη, Ξανθούλη, Πιτσούνη) και σκηνοθέτησε στο ελεύθερο θέατρο, στο Εθνικό και στο Κρατικό Κύπρου. Υπήρξε επίσης θαυμάσιος μεταφραστής και διασκευαστής. Πάνω απ' όλα, όμως, υπήρξε ένας τολμηρός και ευθύς πνευματικός άνθρωπος, που έλεγε τη γνώμη του και δεν μασούσε τα λόγια. Υποχρεώθηκε μετά 30 χρόνια να κλείσει το θέατρό του, γιατί το επίσημο κράτος αρνήθηκε να συνεχίσει να αναγνωρίζει την πολύχρονη δονκιχωτική του πορεία.
