Ο κόσμος όλος αμφιβάλλει για τα κίνητρα και τη σκοπιμότητα αυτού του νέου πολέμου. Στον κόσμο ολόκληρο, και στην ίδια την Αμερική στέκουν σήμερα επιφυλακτικοί

Γάζα, Καμπούλ, Βαγδάτη…

ΠΑΥΛΟΣ ΤΣΙΜΑΣ

Παρηγορηθείτε: Αν δεν αισθάνεστε έτοιμοι να προσφέρετε την ηθική σας υποστήριξη σε έναν πόλεμο κατά του Ιράκ, αν δεν έχετε πεισθεί από τα επιχειρήματα των ιεράκων της Ουάσιγκτον πως ο Σαντάμ απειλεί άμεσα την ασφάλεια του κόσμου, αν υποψιάζεστε ότι αυτή η σταυροφορία κατά της διεθνούς τρομοκρατίας, που εγκαινιάστηκε σε κλίμα διεθνούς συμπάθειας τις ημέρες του πένθους για τους νεκρούς της 11ης Σεπτεμβρίου, έχει εξελιχθεί σε έναν πόλεμο υπέρ των συμφερόντων των ΗΠΑ και εναντίον των εχθρών τους, αν νιώθετε τον πειρασμό να κατεβείτε στους δρόμους για να πείτε "όχι στον πόλεμο - δεν είστε μόνοι.

Ο κόσμος όλος αμφιβάλλει για τα κίνητρα και τη σκοπιμότητα αυτού του νέου πολέμου. Στον κόσμο ολόκληρο, και στην ίδια την Αμερική, ακόμη κι εκείνοι που πέρυσι, τέτοιες ημέρες, αναγνώριζαν ως δικαιολογημένες τις επιχειρήσεις κατά των Ταλιμπάν της Καμπούλ και του Οσάμα Μπιν Λάντεν, στέκουν σήμερα επιφυλακτικοί.

Δεν είναι μόνον ότι οι αποδείξεις που προσφέρονται, για τα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ, δεν είναι επαρκείς - ούτε καν στα μάτια των επιθεωρητών του ΟΗΕ. Δεν είναι μόνον ότι η αυτοσυγκράτηση της Ουάσιγκτον, τις πρώτες ημέρες μετά την 11η Σεπτεμβρίου, που τόσο επαινέθηκε, και η επιμονή της στη συγκρότηση μιας οικουμενικής συμμαχίας πριν χτυπήσει στο Αφγανιστάν, έχουν δώσει τώρα τη θέση τους σε μια υπερφίαλη, περιφρονητική του πέραν του Ατλαντικού κόσμου και πολεμοχαρή ρητορική.

Δεν είναι μόνον ότι τα επιχειρήματα της Ουάσιγκτον (όπως τα χθεσινά του κ. Γούλφοβιτς περί πληροφοριών ότι οι Ιρακινοί επιστήμονες απειλούνται με εκτέλεση αν συνεργαστούν με τον ΟΗΕ) παρουσιάζονται ακόμη εξαιρετικά ασθενή.

Και δεν είναι μόνον ότι πίσω από το πορτρέτο του Σαντάμ, ως του νέου οικουμενικού "κακού", δύσκολα κρύβεται η σκιά των πετρελαιοπηγών του Κόλπου, ως λαφύρων του επερχόμενου πολέμου.

Είναι, προπάντων, η αποτίμηση της περυσινής εμπειρίας - του πρώτου πολέμου της εποχής των πολέμων κατά της τρομοκρατίας, στα βουνά του Αφγανιστάν - που επιβάλλει σε όλους μας να το σκεφθούμε δύο φορές πριν επιβιβαστούμε σε μια δεύτερη αντιτρομοκρατική σταυροφορία, υπό τα λάβαρα του Πάπα και για τα συμφέροντα των εμπόρων της Βενετίας…

Στο Αφγανιστάν, λοιπόν, οι Ταλιμπάν ανετράπησαν με ευκολία χαρακτηριστική.

Αλλά ούτε ο κόσμος έγινε ασφαλέστερος, ούτε το Αφγανιστάν έγινε ευτυχέστερη χώρα (άλλωστε η νέα εξουσία δεν ελέγχει παρά την Καμπούλ και τα περίχωρά της), ούτε οι ψυχές των νεκρών των διδύμων πύργων αναπαύθηκαν.

Ο Οσάμα Μπιν Λάντεν παραμένει ζωντανός και αγνώστου διαμονής. Η Αλ Κάιντα - που καθ' υπερβολήν παρουσιάστηκε πέρυσι ως δαιμονικό, πανίσχυρο δίκτυο, ενώ τώρα οι ειδικοί αναγνωρίζουν ότι είναι μια χαλαρή διάταξη αποκεντρωμένων και αυτοτελών πυρήνων, που μοιράζονται έναν φονικό αντιδυτικό φανατισμό, αλλά όχι μια συγκεντρωτική δομή, με ενιαίο κέντρο και υψηλές επιχειρησιακές δυνατότητες - κι αυτή ανέπαφη παραμένει. Και, προπάντων, οι αιτίες που εκτρέφουν αυτόν τον αντιδυτικό φανατισμό, παραμένουν στο ακέραιο ενεργές.

Είχε πει, σε μια λαμπρή ομιλία του πέρυσι, στο συνέδριο των Εργατικών, ο Τόνι Μπλερ: "Δεν θέλουμε να εκδικηθούμε… θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο… θέλουμε μια νέα παγκόσμια τάξη, που υπερασπίζεται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την κοινωνική δικαιοσύνη από τις φτωχογειτονιές της Γάζας ώς τις οροσειρές του Αφγανιστάν".

Ωραίος λόγος. Αλλά είδαμε το παραμικρό σημάδι εφαρμογής του νέου οράματος στην πράξη, σε αυτούς τους δώδεκα μήνες; Άλλαξε το παραμικρό στις φτωχογειτονιές της Γάζας; Έπαψε να αναδίδει αυτήν την αποφορά κυνισμού η διεθνής πολιτική σκηνή - να υποστηρίζει, για παράδειγμα, διεφθαρμένους πετρελαιο-δικτάτορες η διεθνής κοινότητα, στη Δυτική Αφρική και τον Αραβικό κόσμο, την ώρα που επικρίνει (δικαίως) τη δικτατορία του Σαντάμ;

"Η εναλλακτική λύση στην παγκοσμιοποίηση, είναι η απομόνωση", είχε πει στην ίδια ομιλία του ο Τόνι Μπλερ. "Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι να σταματήσουμε την παγκοσμιοποίηση, αλλά να την συνδυάσουμε με δικαιοσύνη. Γιατί αν η παγκοσμιοποίηση λειτουργεί προς όφελος των λίγων, θα αποτύχει και θα της αξίζει να αποτύχει…".

Αυτό ακριβώς μου φαίνεται πως είναι το ισχυρότερο επιχείρημα κατά του επερχόμενου πολέμου…