ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ Αλαζόνες και αμαζόνες

Κρίσιμη καμπή για την Ελλάδα η φετινή προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΟΥΣΗΣ

Ύβρις - Αστήρ ιδού το στίγμα φίλοι πρέπει να κρατήσουμε την επαφή Οδ. Ελύτη, Μαρία Νεφέλη

Η φετινή προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης συνιστά αναμφίβολα μια κρίσιμη καμπή για την Ελλάδα, όχι μόνο διότι (όλοι ελπίζουμε ότι) θα διαχειριστεί - ίσως μ' έναν πιο ειρηνικό τρόπο - τα ευρωπαϊκά και διεθνή προβλήματα αλλά και διότι θα επικυρώσει τη δέσμευση της ελληνικής πολιτικής ότι έχει πλέον ξεπεράσει ανεπιστρεπτί τα τριτοκοσμικά της σύνδρομα και κατάλοιπα. Αληθεύει όμως κάτι τέτοιο ή μήπως η εικονική πραγματικότητα του εξευρωπαϊσμένου εκσυγχρονισμού θα ισχύσει για έξι μήνες ή για όσο οι κάμερες παίρνουν πλάνα και δείχνουν (μονταρισμένα ή μη);

Τον τελευταίο καιρό στη χώρα μας αναβιώνουν φαινόμενα που πιστεύαμε ότι η σημιτική εποχή τα είχε αποβάλει από τον δημόσιο χώρο. Θ' αναφερθώ σε δύο περιπτώσεις.

Κατ' αρχάς οι αλαζόνες. Πρόκειται για υπουργούς, διοικητές και άλλους παρατρεχάμενους οι οποίοι έχουν ντυθεί τον δημόσιο ρόλο τους σαν να 'τανε κουστούμι ραμμένο μόνο στα δικά τους μέτρα, έχουν φορέσει το προσωπείο της παντογνώστριας εξουσίας, μιλάνε τη διαγγελματική γλώσσα της απόλυτης αλήθειας ή της εκσυγχρονιστικής επιφοίτησης, εκπέμπουν μια ξεπεσμένη σοβαροφάνεια και επιχειρούν με παλαιοκομματικά μέσα (πιέσεις, απειλές, συναλλαγές) να στομώσουν κάθε άποψη ή φωνή που τους αμφισβητεί. Δεν διαχειρίζονται δημόσια πράγματα (res publica) αλλά εκτελούν ειδικές αποστολές και εντολές, καλύπτονται από την ασυλία του περιβάλλοντος ή της παρέας, συγχέουν γνώση και πληροφορία, σημείωμα μυστικοσυμβούλου και επιστημονική έρευνα και γενικώς "περνάνε καλά" χωρίς να προσφέρουν τίποτα. Αλαζόνες πρώην παιδιά της αγροτιάς ή της βιοπάλης, αλαζόνες νυν και αεί νεόπλουτοι, αλαζόνες μηδέποτε εργασθέντες, αλαζόνες ανασφαλείς μήπως κάποιος αφελώς βροντοφωνάξει ότι δεν φέρουν ούτε καν "σοσιαλιστικό παρελθόν" επιχειρούν - επί ματαίω; - να αναγορεύσουν την αλαζονεία σε πολιτική αρετή. Από την άλλη μεριά οι αμαζόνες. Σύζυγοι, φίλες, κολλητές των υπουργών, διοικητών (και… άλλων διαπλεκόμενων δυνάμεων) που συνειδητοποίησαν ότι την εξουσία ή την επιδεικνύεις ή την χάνεις και το 'ριξαν στην πολιτική ζεϊμπεκιά ή στη σουσουδίστικη ψευτοκουλτούρα. Θεαματοποιούν (εν είδει παρουσιαστριών πρωινών τηλεοπτικών καφέδων) την προσωπική τους ζωή, δημοσιοποιούν τις ιδιωτικές τους στιγμές, εκτίθενται σε στημένα φωτογραφικά ενσταντανέ, γίνονται με δυο λόγια κοσμικές. Businesswomen τάχατες αριστερών συζύγων, πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες για ν' αποκτήσουν την εύνοια μιας στήλης life style ή για να προσκληθούν σε κάποιο gala.

Κι όμως σερβίρονται στη διψασμένη για νέα πρόσωπα (= νέα ήθη) κοινή γνώμη ως τα νέα κορίτσια του λαού, οι φεμινίστριες της καθ' ημάς Ανατολής εν μέσω ευρωπαϊκής διεύρυνσης. Αλαζόνες και αμαζόνες τα βρίσκουν, τα χαλάνε, μισιούνται, αλληλοϋπονομεύονται αλλά κατά βάθος κατανοούν και καλύπτουν ο ένας την άλλη, αφού παίζουν στο ίδιο τερέν της εξουσίας.

(Σιτεμένες) γοργόνες και (άκαπνοι) μάγκες έχουν κυριολεκτικά σμπαραλιάσει τις θεσμικές λειτουργίες και - το χειρότερο - έχουν διαποτίσει τη συλλογική μας συνείδηση με το ψευδεπίγραφο μήνυμα της "αρπαχτής επιτυχίας".

Οι αλαζόνες σε αντιμετωπίζουν ως παρία ή επικίνδυνο παλιομοδίτη και σου αραδιάζουν αριθμούς και στατιστικές (εις ένδειξιν αδυναμίας, υπεκφυγής ή και ενοχής;). Οι αμαζόνες σε βλέπουν ως μπάτλερ ή μπαρμπα-Θωμά και σε "πήζουν" με ιστορίες περί καταχτημένης ισότητας (σε τι; στις παρανομίες των συζύγων;) και περί χαμένων ευκαιριών (που τώρα δικαιώνονται;). Δεν έχουν αφήσει δημόσιο χώρο για να γεννηθεί το καινούργιο. Δεν έχουν αφήσει ιδιωτικό χώρο να μην τον ελέγχουν.

Όλα έχουν καταληφθεί από τους γόνους, απογόνους και επιγόνους της γενιάς των πολιτών του '50 και του '80. Και όλοι έχουν εγκαταλειφθεί στα χέρια των αλαζόνων και των αμαζόνων.

Άντε, καλή ευρωπροεδρία για τον Σημίτη και καλή ευρωγυροβολιά για τους σημιτικούς γοργονόμαγκες…