Αρθρώσεις και… εξαρθρώσεις

ΓΝΩΜΗ Τι ήταν η 17Ν; (5)

ΝΙΚΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

Προσπαθώντας να περιγράψω στις «Αρθρώσεις και… εξαρθρώσεις» αυτής της εβδομάδας τα κύρια ιδεολογικά χαρακτηριστικά της 17Ν - και την κοινότητά τους με τις αντιλήψεις που ηγεμόνευαν στην Αριστερά των δεκαετιών του '70 και του '80 - διαπίστωσα, για μία ακόμα φορά, ότι η «κόκκινη κλωστή» που διαπερνά αυτή την κοινότητα είναι ο αντιιμπεριαλιστικός πατριωτισμός (ή ο αριστερός εθνικισμός), όλες εκείνες οι θεωρίες, οι απόψεις και τα στερεότυπα που εδράζονται στην εκτίμηση ότι η Ελλάδα είναι μια εξαρτημένη χώρα και παράγουν συμπεράσματα που κινούνται από τον ακραίο λαϊκισμό του «ανάδελφου έθνους» και των «συνωμοσιών των μεγάλων δυνάμεων» μέχρι τους καμία σχέση έχοντες με την αριστερή διεθνιστική παράδοση, φιλοσερβισμό και αντιτουρκισμό της δεκαετίας του '90.

Ισχυρίζομαι, λοιπόν, ότι ο αντιιμπεριαλιστικός πατριωτισμός της 17Ν, ο πρωτόγονος αντιαμερικανισμός της και το πρόταγμα της εθνικής ανεξαρτησίας, που κυριαρχούν στην πολιτική ρητορική τής οργάνωσης την πρώτη δεκαετία της δράσης της, συμβαδίζουν αρμονικά με τις κυρίαρχες αντιλήψεις στην Αριστερά και την κοινωνία (η ΛΜΑΤ της 17Ν δεν απέχει στο ελάχιστο από την «ξενόδουλη αστική τάξη» που στηλιτεύουν ευρέα τμήματα της Αριστεράς και ο στόχος «Για την εθνική ανεξαρτησία, τη λαϊκή εξουσία και τον σοσιαλισμό» ταυτίζεται με την «αντιμονοπωλιακή δημοκρατική αλλαγή»). Η πολιτική της 17Ν, αν και προπαγανδίζεται με αιματηρό τρόπο, κινείται στην ιδεολογική ατμόσφαιρα της εποχής των συνθημάτων «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» (ποιους Έλληνες, άραγε, τον Κόκκαλη, τον Βαρδινογιάννη και τα «νέα τζάκια» ή τους εργαζόμενους;) και «Ούτε διχοτόμηση ούτε ομοσπονδία - Κύπρος ενιαία ανεξάρτητη» (πώς ενιαία, όπως επί Μακαρίου, με τους Τουρκοκύπριους στοιβαγμένους σε θυλάκους;). Και, βεβαίως, αυτή η πολιτική μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», όταν οι εθνικισμοί στην πρώην Γιουγκοσλαβία συγκρούονται ανηλεώς για την αναδιανομή της εξουσίας, εκφυλίζεται σε εθνικισμό που, στο όνομα της αντίστασης στη νέα τάξη πραγμάτων και στην προσαρμογή μεγάλης μερίδας της ευρωπαϊκής Αριστεράς στον αστικό κοσμοπολιτισμό και τους «ανθρωπιστικούς πολέμους», ταυτίζεται με τον Μιλόσεβιτς ή μυθοποιεί όχι μόνο τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα αλλά και τον αντιτουρκισμό του ΡΚΚ. Όπως ακριβώς έκανε, δυστυχώς, και μεγάλο τμήμα της ελληνικής Αριστεράς…