Διαστάσεις Ένα πλαστό δίλημμα

ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΗΤΣΟΣ

Η σημερινή εικόνα της εαρινής συνόδου κορυφής αντανακλά την πραγματική κατάσταση του κόσμου μας: η Ευρώπη σκέπτεται, η Αμερική βομβαρδίζει.

Οι πρωταγωνιστές (του Σεργκέι, από τη «Μοντ»)

Ο πρώτος πύραυλος είχε, λοιπόν, στόχο τον Σαντάμ ή, εν πάση περιπτώσει, μερικούς από τους πιο στενούς του συνεργάτες. Δυστυχώς, όλα δείχνουν πως δεν τον βρήκε. Το εγχείρημα αυτό, όμως, μας οδηγεί σε μερικές σκέψεις που σχετίζονται με τη γενικότερη έκβαση του πολέμου και των πολέμων που τυχόν θα ακολουθήσουν. Ήταν ειλικρινής ο Ζακ Σιράκ όταν ευχήθηκε την περασμένη Κυριακή στον Αμερικανό ομόλογό του μια γρήγορη νίκη, ώστε να μη χαθούν πολλές ανθρώπινες ζωές; Ή θα προτιμούσε να κολλήσουν οι πεζοναύτες στα έλη και στις λάσπες, ώστε να αποδειχθεί στην πράξη ότι ο πόλεμος είναι κάτι πολύ σημαντικό για να τον αφήσουμε στους στρατηγούς;

Αν μιλούν πολλοί για τις «παράπλευρες» συνέπειες αυτού του πολέμου (αποσταθεροποίηση, υπονόμευση των διεθνών θεσμών, όξυνση της τρομοκρατίας), ελάχιστοι αμφιβάλλουν για τον τελικό νικητή. Το ουσιαστικό ερώτημα είναι αν οι Αμερικανοί θα νικήσουν εύκολα ή δύσκολα. Αν ο πόλεμος θα κρατήσει λίγες εβδομάδες ή λίγους μήνες. Και εδώ υπάρχει ένα μεγάλο δίλημμα. Αν ο Σαντάμ Χουσεΐν ανατραπεί σχετικά γρήγορα και χωρίς να υπάρξουν μεγάλες απώλειες αμάχων, τα «γεράκια» θα δικαιωθούν πανηγυρικά και θα αρχίσουν αμέσως να σχεδιάζουν την επόμενη επίθεση: στόχος θα είναι άραγε το Ιράν, η Συρία ή κάποιος άλλος πραγματικός ή κατασκευασμένος εχθρός; Επιπλέον, οι Αμερικανοί δεν θα διστάσουν να «τιμωρήσουν» τη Γαλλία και τη Γερμανία επειδή τους καθυστέρησαν με τα διπλωματικά τους παιχνίδια. Εκείνος ο έρημος ο Γάλλος δημοσιογράφος, που ζει στις Ηνωμένες Πολιτείες και έγραφε πρόσφατα στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς για τα οικονομικά μπόνους που δίνουν τα κανάλια σε όποιον τρακάρει ένα Πεζώ, θα αναγκαστεί χωρίς αμφιβολία να εγκαταλείψει τη χώρα.

Αν πάλι τα σχέδια των Αμερικανών για έναν εύκολο και γρήγορο πόλεμο διαψευστούν, οι συνέπειες θα είναι ολέθριες. Δεν θα χάσουν απλώς τη ζωή τους χιλιάδες αθώοι άνθρωποι, δεν θα ισοπεδωθεί απλώς ολόκληρο το Ιράκ, δεν θα υπάρξει απλώς κίνδυνος ακόμη και για μια πυρηνική σύγκρουση. Θα αποθρασυνθούν και οι σημερινοί ή αυριανοί δικτάτορες, θα αρχίσουν να ανταγωνίζονται για το ποιος θα αποκτήσει τα περισσότερα και πιο επικίνδυνα όπλα για να επιτεθεί ατιμώρητα στον γείτονά του ή να ελέγξει την περιοχή του, θα πολλαπλασιαστούν οι μεγαλομανείς Σαντάμ και Κιμ Γιονγκ-ιλ, για να μη μιλήσουμε για τον Μπιν Λάντεν και τους μαθητές του.

Το δίλημμα είναι εν τέλει πλαστό. Αυτός ο πόλεμος πρέπει να τελειώσει γρήγορα. Το φιλειρηνικό κίνημα που δημιουργήθηκε τους τελευταίους μήνες, και είναι βέβαιο ότι θα συνεχίσει να αναπτύσσεται, αποτελεί έναν καλύτερο και ασφαλέστερο αποτρεπτικό (και ανατρεπτικό) παράγοντα από τα φέρετρα.