ΑΙΧΜΕΣ Το θέατρο του παραλόγου στον ΟΗΕ

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΕΛΛΙΣ

Από την αρχή ο Τζορτζ Μπους και οι «σκληροπυρηνικοί» του επιτελείου του δεν ήθελαν να ακολουθήσουν τον «δρόμο των Ηνωμένων Εθνών».

Μετά την ομόφωνη υιοθέτηση του ψηφίσματος 1441 τον περασμένο Νοέμβριο, ο κ. Μπους θεώρησε ότι, ακολουθώντας το παράδειγμα του πατέρα του το 1990, δημιουργούσε μια ευρεία διεθνή συμμαχία και εξασφάλιζε τη διεθνή νομιμοποίηση που απορρέει από ένα ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας.

Τώρα, έξι μήνες μετά την ομιλία του στα Ηνωμένα Εθνη, ο Αμερικανός Πρόεδρος αδυνατεί να κατανοήσει την αρνητική στάση τόσων χωρών, και αισθάνεται «προδωμένος» από το «διεθνές σύστημα» και ιδιαίτερα τη Γαλλία, η οποία ηγείται της «αντίπαλης παράταξης». Δεν θέλει ένα δεύτερο ψήφισμα, αλλά το επιδιώκει για να ενισχύσει τον Τόνι Μπλερ.

Ο κ. Μπους έχει αυτοεγκλωβιστεί σε ένα δίλημμα που δημιούργησε ο ίδιος: εάν το Ιράκ αποτελεί τόσο άμεση και σοβαρή απειλή για τις ΗΠΑ (επιχείρημα που δεν έχει πείσει), θα είχε ήδη επιτεθεί χωρίς την αναζήτηση της υποστήριξης του ΟΗΕ. Εάν, από την άλλη, στόχος της πολιτικής του είναι η εφαρμογή των αποφάσεων των Ηνωμένων Εθνών (όπως δηλώνει ο ίδιος και επιθυμεί ο υπόλοιπος κόσμος), πώς είναι δυνατόν να προχωρήσει σε πόλεμο χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του ίδιου του ΟΗΕ;

Το σουρεαλιστικό σκηνικό συμπληρώνει η προσπάθεια της υπερδύναμης να νομιμοποιηθεί μέσα από τον ΟΗΕ, τον μοναδικό Οργανισμό που επιχειρεί, στον βαθμό που μπορεί, να περιορίσει την ελευθερία των κινήσεών της. Η άλλη όψη του ιδίου νομίσματος εμφανίζεται στην περίπτωση που το Παρίσι θέσει βέτο. Μια τέτοια κίνηση θα ενισχύσει τις φωνές που θέλουν την απομάκρυνση των ΗΠΑ από τον πολυμερή χειρισμό των διεθνών προβλημάτων, πλήττοντας έτσι το κύρος αλλά και την πρακτική ισχύ του Οργανισμού μέσα από τον οποίο η Γαλλία αντλεί σημαντικό μέρος της επιρροής που διαθέτει σήμερα στις διεθνείς σχέσεις και η οποία είναι δυσανάλογη προς την οικονομική και στρατιωτική της ισχύ.