Ο δεκάλογος του καλoύ Έλληνα αντι-τρομοκράτη

ΓΝΩΜΗ Ο Λαός «αντι-τρομοκράτης»

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΟΥΣΗΣ

Ητρομοκρατία της 17Ν είχε ενώσει όλους τους Έλληνες εναντίον της όσο ήσαν άγνωστοι οι φορείς/δράστες και φέρνει σε αντιπαράθεση τους νομικούς (και όχι μόνο) τώρα που άρχισε η δίκη. Και οι διατυπούμενες διαφωνίες/διχογνωμίες δεν περιορίζονται στην ερμηνεία/εφαρμογή νομικών εννοιών και διατάξεων αλλά επεκτείνονται σ' έναν (απαράδεκτο από κάθε άποψη) πόλεμο προθέσεων. Εμφανίστηκαν και πάλι οι εθνικοί κριτές, οι έχοντες το τεκμήριο της υγιούς εθνικοφροσύνης πολιτικοί και εξαρτώμενοι επιστήμονες, και είτε εκδίδουν πιστοποιητικά νομιμότητας είτε χαρακτηρίζουν οποιαδήποτε μη αρεστή άποψη ως στήριξη, ενθάρρυνση, συνοδοιπορία της τρομοκρατίας. Οι εργολάβοι της Raison d' Etat ή του Law and Order, σε αγαστή σύμπνοια «πολιτικά ύποπτοι», έχουν διατυπώσει τον παρακάτω δεκάλογο του καλoύ Έλληνα αντι-τρομοκράτη.

1. Η υποχρεωτική αποδοχή του δόγματος «ή είσαι μαζί μας ή είσαι με τους τρομοκράτες» (τι μου θυμίζει;) αποτελεί τη βάση της συζήτησης.

2. Η επιστημονική άποψη, η διεθνής βιβλιογραφία, τα συγγράμματα των ειδικών πανεπιστημιακών (βλ. μεταξύ άλλων Ανδρέα Λοβέρδου: «δεν αλληλοαναιρούνται η πολιτική με την εγκληματικότητα») πρέπει ή να υπαχθούν στη λογική της πολιτικής (εθνικής;) συγκυρίας ή να καούν στην πυρά των έγκριτων δημοσιογράφων.

3. Στην Ελλάδα καταργήθηκε - διά μιάς δηλώσεως ή διά μαγικής εικόνας - η έννοια και το πεδίο εφαρμογής του πολιτικού εγκλήματος. Δεν πάει να γράφουν βιβλία (ακόμα και) οι Αμερικανοί εγκληματολόγοι (βλ. αντί άλλων Jeffrey Jan Ross «The Dynamics of political crime, 2003») και να εντάσσουν την τρομοκρατία στα βίαια αντι-πολιτευτκά πολιτικά εγκλήματα, δεν πάει να αναφέρεται το Σύνταγμα του 2001 (άρθρο 97 παρ. 2) σε πολιτικά εγκλήματα που είχαν προβλεφθεί πριν από την ισχύ του Συντάγματος και σε σφετερισμό της λαϊκής κυριαρχίας (άρθρο 120 παρ. 3) που δεν συνδέεται με το πολιτικό έγκλημα, «οι εργολάβοι» επιμένουν: Μόνον οι «συμπαθούντες» την τρομοκρατία βλέπουν πίσω από τη 17Ν ψήγματα πολιτικού εγκλήματος.

4. Αν και οι χουντικοί δικάστηκαν από Πενταμελές Εφετείο και αν και η διάταξη για τα πολιτικά εγκλήματα υπήρχε και στο Σύνταγμα του 1952, ορισμένοι ισχυρίζονται ότι η διάταξη του άρθρου 97 παρ. 1 του σημερινού Συντάγματος αφορά αποκλειστικά την εσχάτη προδοσία (δηλαδή ο συνταγματικός νομοθέτης του 2001, έχοντας και την εμπειρία της επταετίας, αποφάσισε η εσχάτη προδοσία των επιόρκων να δικάζεται από Μεικτό Ορκωτό με ενόρκους, διότι αυτοί οι σφετεριστές της λαϊκής κυριαρχίας και όλων των εξουσιών είναι λιγότερο επικίνδυνοι από τους τρομοκράτες).

5. Η ταύτιση των ενόρκων με φόβο ή επιείκεια, και του πολιτικού εγκλήματος με αναγνώριση ελαφρυντικών συνιστά αυταπόδεικτον (!) γεγονός. Στην Ελλάδα φαίνεται σύμπας ο ελληνικός λαός έχει πρόβλημα θάρρους ή κρυφοσυμπάθειας. Θυμίζω ότι ακόμα και αν τα εγκλήματα της 17Ν θεωρηθούν πολιτικά, αυτός ο χαρακτηρισμός δεν συνιστά ελαφρυντική περίσταση (βλ. σχετική απόφαση Πενταμελούς Εφετείου 477/75 που δίκασε τους χουντικούς όπου ρητά αναγράφεται ότι «το πολιτικό αίτιο δεν συνιστά ελαφρυντικό στοιχείο»). Επίσης υπογραμμίζω ότι και η προβλεπόμενη αμνηστία προς τα πολιτικά εγκλήματα προϋποθέτει ψήφιση από την Ολομέλεια της Βουλής σχετικού νόμου με 18Ο ψήφους (άρθρο 47 παρ. 3 του Συντάγματος). Τι φοβούνται δηλαδή οι «εργολάβοι»; Ότι οι ένορκοι θα αθωώσουν τους τρομοκράτες; Ή ότι κάποια Βουλή του μέλλοντος θα αμνηστεύσει τα εγκλήματα;

6. Όποιος δικηγόρος αναλαμβάνει την υπεράσπιση των κατηγορουμένων τρομοκρατών ενδεχομένως να φοράει μάσκα ή μπούρκα (ενώ όποιος αναλαμβάνει την πολιτική αγωγή είναι βέβαιο ότι έχει αλλεργία με τις κουκούλες).

7. Η κριτική των θεσμών καλύπτει ιδεολογικά την τρομοκρατία (ενώ οι αντιπολιτευτικές κορόνες για το ποιος υπέθαλπε ή δυσχέραινε τις έρευνες στερούνται ενδιαφέροντος, διότι εντάσσονται στο ανεύθυνο της πολιτικής ρητορικής).

8. Οι κάθε απόχρωσης αμφισβητίες να θυμηθούν ή και να αρνηθούν τις φιλίες του παρελθόντος και να προσέχουν τα ταξίδια του μέλλοντος (διότι ο προστάτης-σύμμαχος «δεν ξεχνά τι σημαίνει Αριστερά»).

9. Με την απόφαση του Ποινικού Δικαστηρίου κλείνει για πάντα η πληγή της τρομοκρατίας. (Τώρα το ποιος την άνοιξε, ποιος σπεκουλάρισε, τι επιπτώσεις είχε δεν ενδιαφέρει κανέναν, ούτε καν την ιστορία της χώρας. Τρομοκρατία ίσον 19 καταδίκες και ουδέν έτερον).

10. Πολιτικό έγκλημα είναι αυτό που δεν υπάρχει. Τρομοκρατία είναι ό,τι ορίζουμε ως τέτοια. Δημοκρατία είναι το σύστημα που σας κυβερνάμε. (Όποιος έχει αντίρρηση, να δούμε το πρόσωπό του, διότι το δικό μας για λόγους εθνικής ασφαλείας το έχουμε κρύψει).

Αυτός είναι ο δεκάλογος. Και αυτό είναι το πλαίσιο της παγκοσμιοποιημένης ελευθερίας του αντι-λόγου και της αντι-θέσης. Α-λα γκρεκ. Τα υπόλοιπα θα τα κρίνει ο χρόνος. Όχι ο τηλεοπτικός ή ο πολιτικός, αλλά ο χρόνος της ανθρώπινης γνώσης και συνείδησης (όπου η αλήθεια και το δίκαιο δεν υποχωρούν μπροστά σε συγκυριακές σκοπιμότητες).