Εφημερίδα "Τα Νέα"

Αναζήτηση

Βρες
Εμφάνιση

Γνώμες-Σχόλια :: Γνώμη (άρθρο σχολιασμού)

( γνωμη - μια αμιγώς πολιτική δίκη (3) :: 06-03-2003) 

ΓΝΩΜΗ Μια αμιγώς πολιτική δίκη (3)

Αρθρώσεις και… εξαρθρώσεις

ΝΙΚΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

Αναφέρθηκα χθες σε ορισμένα επιχειρήματα των πολέμιων της άποψης ότι η δράση της 17Ν ήταν πολιτική, που σχετίζονται με την απαξία της ανθρώπινης ζωής. Νομίζω ότι έχει ενδιαφέρον να εξεταστεί ένα ακόμα επιχείρημα όσων αρνούνται να αναγνωρίσουν τον πολιτικό χαρακτήρα της δράσης της 17Ν, το οποίο είναι το εξής: η προσπάθεια επίτευξης των στόχων της συγκεκριμένης οργάνωσης ήταν προφανώς μάταιη και, επιπλέον, η δράση της ήταν παντελώς αποξενωμένη από οποιοδήποτε μαζικό κίνημα. Αν και οι δύο αυτές διαπιστώσεις ισχύουν, αφορούν αποκλειστικά τον ιδεολογικο-πολιτικό απολογισμό τής εν λόγω οργάνωσης και εξηγούν ενδεχομένως την απομόνωση και τον συνακόλουθο εκφυλισμό της, επ' ουδενί πάντως αποδεικνύουν τον "μη πολιτικό" χαρακτήρα της (έλεος, με αυτήν τη λογική κάθε μικρή πολιτική ομάδα ακραίων αντιλήψεων πώς ορίζεται;).

Θεωρώ ότι η προαναφερθείσα προσέγγιση είναι πολιτικά καιροσκοπική, ιδεολογικά διάτρητη και επιστημονικά αντιφατική. Είναι πολιτικά καιροσκοπική γιατί είναι πασιφανές ότι αν η δράση της 17Ν είχε αποτελεσματικότητα (π.χ., δημιουργούσε ρήγματα στη λειτουργία του κράτους) και εξασφάλιζε την ενεργή συμμετοχή τμημάτων του μαζικού κινήματος, θα αντιμετωπιζόταν με πολύ μεγαλύτερη απαξία από τις αρχές και όχι βεβαίως με αναγνώριση του πολιτικού χαρακτήρα της (το παράδειγμα των Ερυθρών Ταξιαρχιών, που συγκέντρωσαν τις προαναφερθείσες προϋποθέσεις αλλά αντιμετωπίστηκαν ως συμμορία αιμοσταγών δολοφόνων, είναι αποκαλυπτικό).

Είναι ιδεολογικά διάτρητη διότι ο Δημοκρατικός Στρατός της περιόδου 1947-'49 συκοφαντήθηκε και αντιστοίχως κατεστάλη ως "εαμοβούλγαροι" και "συμμορίτες", αν και ήταν πασίδηλο ότι αποτελούσε ένοπλο μαζικό κίνημα με στόχο την κοινωνική αλλαγή, ακριβώς επειδή η ένοπλη αμφισβήτηση του καθεστώτος και του κρατικού μονοπωλίου στη βία ουδέποτε αντιμετωπίστηκε με "πολιτικό σεβασμό". Τέλος, είναι επιστημονικά αντιφατική γιατί είναι, τουλάχιστον παράδοξο, θιασώτες της αντικειμενικής θεωρίας ερμηνείας του πολιτικού εγκλήματος να επικαλούνται έναν κατ' εξοχήν υποκειμενικό όρο αξιολόγησης όπως αυτός της "ματαιότητας επίτευξης των στόχων". Αλίμονο αν ανετίθετο στη νομική επιστήμη - πολλώ δε μάλλον σε δικαστές - η νοηματοδότηση, η έγκριση της χρησιμότητας ή της ματαιότητας των πολιτικών αγώνων…