ΓΝΩΜΗ Μια αμιγώς πολιτική δίκη

Αρθρώσεις και… εξαρθρώσεις…

ΝΙΚΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

Η δίκη της 17Ν είναι μία κατ' εξοχήν πολιτική δίκη. Γι' αυτό και πρέπει η όλη υπόθεση να εκδικαστεί από Μεικτό Ορκωτό Κακουργιοδικείο και όχι από Τριμελές Εφετείο, όπως ορίζει, σε αντίθεση με το Σύνταγμα, ο "αντιτρομοκρατικός" νόμος. Το ζήτημα δεν είναι στενά νομικό ούτε αφορά αποκλειστικά τον τρόπο απονομής Δικαιοσύνης και τον σεβασμό των στοιχειωδών δικαιωμάτων των κατηγορουμένων. Όλα αυτά έχουν εξαιρετική σημασία, όμως υπάρχουν ορισμένοι ακόμα λόγοι που επιβάλλουν την αναγνώριση του πολιτικού χαρακτήρα της υπόθεσης και, συνεπώς, την εκδίκασή της από Μεικτό Ορκωτό Κακουργιοδικείο.

Πρώτον, η αναγνώριση ότι η δράση της 17Ν είχε πολιτικά και ιδεολογικά κίνητρα, όπως άλλωστε και αντίστοιχες συνέπειες, επιτρέπει να αρχίσει ένας ουσιαστικός δημόσιος διάλογος σχετικά με τις κοινωνικές αιτίες, την ιδεολογική "ατμόσφαιρα" και τις ειδικές πολιτικές συγκυρίες στις οποίες εμφανίστηκαν - και εμφανίζονται - τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς οργανώσεις ένοπλης μειοψηφικής βίας ή ατομικής τρομοκρατίας. Ένας τέτοιος διάλογος, χωρίς δαιμονολογίες και ηθικολογίες, είναι απολύτως αναγκαίος προκειμένου να κατανοήσουμε όχι μόνο τι συνέβη στη μεταπολιτευτική Ελλάδα (με την ανάπηρη αποχουντοποίηση, τις ελπίδες και τις αυταπάτες της εποχής, αλλά και τα αδιέξοδα και τον ιδεολογικό πρωτογονισμό της Αριστεράς) όσο, κυρίως, τι συμβαίνει σήμερα στον κόσμο της πλανητικής φτώχειας, της διεθνοποιημένης καταστολής και της παγκοσμιοποιημένης βαρβαρότητας.

Δεύτερον, η αναγνώριση του πολιτικού χαρακτήρα της 17Ν, χωρίς να σημαίνει ότι η δράση της συγκεκριμένης οργάνωσης δεν περιελάμβανε εγκληματικές ενέργειες, απαντά στην όλη επιχείρηση των κυρίαρχων δυνάμεων να αναγορεύσουν σε "μη πολιτική", επομένως λογικά ακατανόητη και ηθικά απαξιώσιμη, οποιαδήποτε μορφή δράσης υπερβαίνει τα αποδεκτά κοινωνικά και πολιτικά συμβόλαια της (αστικής) δημοκρατίας. Είναι προφανές ότι η Αριστερά και το κοινωνικό κίνημα έχουν πολλούς λόγους να επιμένουν ότι η (αστική) δημοκρατία δεν αποτελεί το "τέλος της ιστορίας", ώστε οποιαδήποτε δυναμική αμφισβήτησής της να αποτελεί… ύβρι στον πολιτισμό και να αντιλαμβάνονται ότι όλο αυτό το κλίμα αποϊδεολογικοποίησης και τρομοϋστερίας απειλεί τόσο το κίνημα κατά της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης όσο και τους χώρους ελευθερίας κάθε απόπειρας μαχητικής κοινωνικής αντιπολίτευσης.

Τρίτον, η επιμονή στον πολιτικό χαρακτήρα της 17Ν, ενώ δεν οδηγεί στην υπεράσπιση της διαδρομής και των επιλογών της, όπως εντελώς ανορθολογικά και μανιχαϊστικά ισχυρίζονται ορισμένοι - συμπεριλαμβανομένων άξιων αριστερών διανοουμένων - οριοθετείται αποτελεσματικά απέναντι στο ιδεολόγημα της "θωράκισης της δημοκρατίας", την εμφάνιση δηλαδή της κρατικής καταστολής ως πολιτικά ουδέτερης ή και κοινωφελούς λειτουργίας.

Επιτέλους, δεν απαιτεί ιδιαίτερη επιστημονική κατάρτιση η διαπίστωση ότι στο έδαφος της πάταξης της τρομοκρατίας ανθούν οι πλέον επικίνδυνες εκδοχές κρατικής αυθαιρεσίας και αυταρχισμού.