ΠΡΟΒΟΛΕΙΣ Μόνο τυχαία δεν θα βουλιάξει η Ελλάδα…

ΠΑΝΑΓΗΣ ΓΑΛΙΑΤΣΑΤΟΣ

Δεν είναι αστείο και δεν αποτελεί σχήμα λόγου. Οι Έλληνες χάνουν στην κυριολεξία το έδαφος κάτω από τα πόδια τους. Σε ένδεκα νομούς της χώρας έχουν σημειωθεί καθιζήσεις, κατολισθήσεις και υποχωρήσεις δρόμων. Μόνο που η δημόσια συζήτηση γι' αυτό το θέμα παραμένει απελπιστικά προσηλωμένη στην επιφάνεια και αρνείται να μπει στην ουσία των πραγμάτων. "Ο δρόμος ήταν του Λαλιώτη" επιμένουν οι "Βένετοι", για να εισπράξουν την απάντηση από τους "Πράσινους" ότι "του Μητσοτάκη ήταν".

Είναι όμως λίγο δύσκολο και δεν αποδίδει τίποτε πολιτικά να κατηγορήσεις τον αείμνηστο καθηγητή του ΕΜΠ Αθ. Ρουσόπουλο - γενικό διευθυντή του υπουργείου Δημοσίων Έργων τη δεκαετία του '50 - για τον δρόμο που κατέρρευσε χθες στην Εύβοια. Ακόμη πιο άχαρο το να ψάχνεις αν ο τάδε υπουργός που χάραξε το δείνα οδικό δίκτυο ήταν μέλος της κυβέρνησης Βενιζέλου ή της κυβέρνησης Κονδύλη. Με το φαινόμενο να παίρνει διαστάσεις επιδημίας, κάποια στιγμή θα πρέπει να σκύψουμε πάνω στα βαθύτερα αίτια μιας καταστροφής, που μας έρχεται από το "βαθύ παρελθόν".

Γιατί, η επίκληση των κακοτεχνιών και η συζήτηση για τις ευθύνες των εργολάβων, όσο δικαιολογημένη κι αν είναι, τελικά μόνο στον αποπροσανατολισμό της συζήτησης συμβάλλει. Έστω ότι φέραμε τους πιο έντιμους Ελβετούς, τους πληρώσαμε χρυσάφι για να μας φτιάξουν ένα δρόμο. Αν όμως μετά κάψουμε το δάσος, από πάνω μπαζώσουμε το ρέμα δίπλα, χτίσουμε και οκτώ ορόφους στο πλάι, περιμένετε να αντέξει ο δρόμος; Μόνο τυχαία θα αντέξει και, δυστυχώς, μόνο τυχαία δεν έχει βουλιάξει η μισή Ελλάδα.

Σε όλους τους νομούς όπου βουλιάζουν οι δρόμοι έχουν καεί τα δάση. Έχουν μπαζωθεί ρέματα. Χτίζονται γκρεμοί. Τσιμεντοποιούνται οι αρτηρίες της φύσης. Και η φύση πάντοτε εκδικείται αυτούς που την βιάζουν, είτε εδώ είτε στο Μπανγκλαντές είτε κατά μήκος του ποταμού Έλβα στη Γερμανία. Εμείς όμως επιμένουμε να χτίζουμε παλάτια στην άμμο και να κυνηγάμε φαντάσματα…