ΟΧΙ Οι καταγγελίες πρέπει να αντιμετωπιστούν με τον χλευασμό που τους αρμόζει

Η καταγγελία της γελοιογραφίας του Ντέιβ Μπράουν ως αντισημιτικής είναι απόλυτα άτοπη αλλά και απόλυτα αναμενόμενη. Πρόκειται για την πιο πρόσφατη εκδήλωση της επιμελούς, ύπουλης προσπάθειας του Λικούντ να δυσφημήσει τους επικριτές της σταθερά αηδιαστικής πολιτικής του.

Την εκστρατεία αυτή του Λικούντ είχε ταξινομήσει ευφυώς το 1982 ο μεγάλος Ισραηλινός συγγραφέας Άμος Οζ: «Τα βάσανά μας μας εξασφάλισαν πιστοποιητικά ασυλίας, μια ηθική "λευκή επιταγή". Ύστερα από όλα όσα μας έκαναν εκείνοι οι πρόστυχοι γκογίμ [μη Εβραίοι] ουδείς έχει δικαίωμα να μας κάνει ηθικά κηρύγματα». Περισσότερα από είκοσι χρόνια αργότερα, το Λικούντ θέλει τις θηριώδεις επιθέσεις Παλαιστίνιων τρομοκρατών εναντίον αθώων Ισραηλινών να επεκτείνουν αυτήν την ηθική ασυλία. Και θα ήθελε να θεωρείται αγενής, στην καλύτερη περίπτωση, και αντισημιτική, ει δυνατόν, κάθε προσπάθεια προσέλκυσης της προσοχής στις δολοφονίες αθώων Παλαιστινίων, συμπεριλαμβανομένων και παιδιών. Ουδείς αντιλέγει ότι το σκίτσο, το οποίο παραπέμπει στον πίνακα του Γκόγια «Ο Κρόνος καταβροχθίζει τον γιο του», είναι ελάχιστα κολακευτικό για τον Σαρόν. Αυτό, όμως, είναι και το νόημα της πολιτικής γελοιογραφίας. Η αλήθεια είναι πως η Δεξιά κυβέρνηση του Ισραήλ τα θέλει όλα δικά της. Θέλει, από τη μία πλευρά, να γίνεται αποδεκτό το Ισραήλ ως ένα έθνος μεταξύ των εθνών. Από την άλλη πλευρά, και όποτε την συμφέρει, παίζει το χαρτί του θύματος.

Η ισραηλινή κυβέρνηση και οι απολογητές της, όμως, προτάσσουν ένα ακόμη χαρτί προκειμένου να δικαιολογήσουν την πολιτική τους: αυτό της μοναδικής δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή, εν μέσω πολλών απείθαρχων αραβικών ολοκληρωτικών καθεστώτων. Το ότι το Ισραήλ είναι δημοκρατία είναι αδιαμφισβήτητο. Αλλά ακόμα και οι δημοκρατίες δεν έχουν το ελεύθερο να εφαρμόζουν αποκρουστικές τακτικές. Αυτές, λοιπόν, οι φτηνές και επιπόλαιες καταγγελίες περί αντισημιτισμού πρέπει να αντιμετωπιστούν με τον χλευασμό που τους αρμόζει.