Δρόμοι

ΡΟΥΣΣΟΣ ΒΡΑΝΑΣ

Πότε;…

… Μονάχα αυτό το ερώτημα έχει απομείνει να αιωρείται, καθώς η αμερικανική αρμάδα από πλοία, αεροπλάνα και τεθωρακισμένα κυκλώνει το Ιράκ. Μα χρειάζεται και κάτι άλλο - όλοι οι πόλεμοι το χρειάζονται. Ένα πρόσχημα. Άραγε, ποιο θα είναι το τελικό πρόσχημα για να πέσει η πρώτη ριπή; Όλοι οι πόλεμοι το χρειάζονται αυτό το "φύλλο συκής" και ιδιαίτερα οι ανεπιθύμητοι πόλεμοι.

Με τι πρόσχημα…

… λοιπόν, αφού από τις επιθεωρήσεις του ΟΗΕ δεν βγαίνει τίποτα; Θα είναι αυτό η Αλ Κάιντα; Θα είναι μια "ύποπτη" σκόνη στο Μετρό του Λονδίνου ή μια βόμβα στο Χρηματιστήριο της Φρανκφούρτης ή της Γουόλ Στριτ; Όταν η Γερμανία επιτέθηκε στην Πολωνία το 1938, μας υπενθυμίζει ο Αμερικανός συγγραφέας Άνταμ Χότσιλντ, είχε ισχυριστεί πως οι Πολωνοί στρατιώτες είχαν παραβιάσει τα γερμανοπολωνικά σύνορα. Μετά τον πόλεμο αποκαλύφθηκε πως επρόκειτο για στρατιώτες των Ες Ες που ήταν ντυμένοι με πολωνικές στολές. Ο Χέρμαν Γκέρινγκ το είχε πει σωστά, λίγο πριν καταδικαστεί σε θάνατο στη Νυρεμβέργη: "Ο λαός μπορεί πάντα να ποδηγετείται εκεί που θέλει ο ηγέτης του. Δεν έχεις παρά να του πεις πως δέχεται επίθεση και να καταγγείλεις τους ειρηνοποιούς για έλλειψη πατριωτισμού που εκθέτει τη χώρα σε κίνδυνο. Είναι ένα κόλπο που πιάνει πάντα σε κάθε χώρα".

Ένα πρόσχημα…

… φτάνει άραγε για να δικαιολογήσει τόσους θανάτους; Κάποτε είχε σταθεί αρκετό για την Ολμπράιτ. Όταν την είχαν ρωτήσει πώς ένιωθε που 500.000 παιδιά του Ιράκ είχαν χάσει τη ζωή τους εξαιτίας των κυρώσεων, εκείνη είχε πει: "Ήταν μια δύσκολη επιλογή, αλλά το τίμημα άξιζε τον κόπο". Αναρωτιέται κανείς πώς οι άνθρωποι, οι απλοί άνθρωποι, μπορούν να μένουν ασυγκίνητοι μπροστά σε τέτοια λόγια. Μα και αυτό έχει την εξήγησή του. Τη δίνει η Ινδή συγγραφέας Αρουντάτι Ρόι: "Πρώτα σκεπάζουν με σημαίες τα μυαλά των ανθρώπων και πνίγουν τη σκέψη και ύστερα τυλίγουν τελετουργικά μέσα σε αυτές τους νεκρούς τους".

Οι νεκροί…

… σε αυτόν τον πόλεμο δεν θα είναι μόνο από τη μια μεριά - αυτό είναι βέβαιο. Στο περιοδικό "Φόρεϊν Αφέαρς", ο Έλιοτ Κόεν είχε επισημάνει στους Αμερικανούς πως "η πιο επικίνδυνη κληρονομιά του πρώτου πολέμου στον Περσικό είναι η φαντασίωση της σχεδόν αναίμακτης χρήσης βίας". Ο Βρετανικός Ιατρικός Σύλλογος έρχεται να τον επιβεβαιώσει. Εκτιμάει πως σε έναν πόλεμο κατά του Ιράκ 48.000 έως 260.000 άνθρωποι και από τις δύο πλευρές θα χάσουν τη ζωή τους. Άλλοι 20.000 άνθρωποι θα σκοτωθούν, αν ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος στο εσωτερικό της χώρας. Στα νεκροταφεία, θα πρέπει να κάνουμε χώρο για να βάλουμε άλλους 200.000 νεκρούς, "παράπλευρες απώλειες" από τις συνέπειες που θα έχει ο πόλεμος στην υγεία του γενικότερου πληθυσμού του Ιράκ. Υπάρχει, άραγε, πρόσχημα για τέτοιους φοβερούς αριθμούς;