Εφημερίδα "Τα Νέα"
ΑΙΧΜΕΣ Αριστερά - Δεξιά
Διχάστηκε λένε η Ευρώπη στην κρίση του Ιράκ. Προφανώς. Ολόκληρη "διακήρυξη" υπέγραψαν χθες οκτώ κυβερνήσεις. Σε τι όμως διχάστηκε; Ας αφήσουμε προς το παρόν έξω τις τρεις υποψήφιες χώρες (Πολωνία, Τσεχία, Ουγγαρία) που συμπαρατάχθηκαν με τις ΗΠΑ. Πορεύονται ακόμα με τις εικόνες και τις φοβίες του διπολικού κόσμου, έστω και αν επιλέγουν τώρα το αντίπαλο αφεντικό. Τα επόμενα χρόνια θα αρχίσουν να αντιλαμβάνονται ότι η Αμερική έχει τους πυραύλους, αλλά η Ευρώπη έχει το ταμείο. Πώς ερμηνεύεται η επίσημη τοποθέτηση των υπόλοιπων δυτικοευρωπαϊκών κυβερνήσεων στο δραματικό πρόβλημα του πολέμου και της ειρήνης; Το πρώτο κριτήριο είναι ασφαλώς η εμπεδωμένη αντίληψη που κάθε εθνικό κράτος έχει για τη θέση του στον κόσμο. Έτσι, η Βρετανία με εργατική κυβέρνηση πρωτοστατεί στην φιλοαμερικανική πτέρυγα της Ενωμένης Ευρώπης, ενώ η Γαλλία με συντηρητική κυβέρνηση βρίσκεται στην αντίπαλη πτέρυγα. Το δεύτερο όμως κριτήριο είναι η πολιτική ιδεολογία. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει άλλη περίπτωση κατά την οποία η Ενωμένη Ευρώπη να διχάστηκε τόσο καθαρά με βάση τη διάκριση Αριστεράς - Δεξιάς. Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Δανία, τέσσερις δεξιές κυβερνήσεις, δεν είναι ασφαλώς τυχαίο. Πιο σημαδιακό όμως είναι ότι το επίμαχο ζήτημα αφορούσε κατά βάθος τη θέση της Ευρώπης στον κόσμο. Αυτή ήταν χωρίς αμφιβολία η σκοπιμότητα της κοινής διακήρυξης. Δεν ήθελαν να πουν ότι οι κυβερνήσεις τους (και οι λαοί τους, άραγε;) είναι υπέρ του πολέμου στο Ιράκ.
Σε αυτήν την περίπτωση θα το δήλωναν καθεμία χωριστά, δεν χρειαζόταν κοινή διακήρυξη. Σκοπός τους ήταν να εξουδετερώσουν τις προσπάθειες να εμφανιστεί η Ευρώπη με δική της φωνή και μάλιστα διαφορετική από εκείνη των ΗΠΑ. Ποτέ ίσως τα τελευταία χρόνια η φυσιογνωμία της Ευρώπης δεν έγινε με τόσο άμεσο, επίκαιρο και δραματικό τρόπο πολιτικό ζήτημα για τους λαούς της ηπείρου μας.
Ποτέ δεν συμπλέχτηκε τόσο στενά και καθαρά με τη διάκριση Αριστεράς - Δεξιάς σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Ας μην μας ξαφνιάζει το γεγονός. Τα επόμενα χρόνια αυτό θα συμβαίνει όλο και συχνότερα.
