Πώς η Δέσποινα, έπειτα από πολλές προσπάθειες να τεκνοποιήσει γνώρισε τον θεσμό της αναδοχής και μέσω αυτού βρήκε έναν αγαπημένο γιο

Το παραμύθι ζωής του Αλέξανδρου

Είχε δύο μαμάδες, μία που τον γέννησε και μία που τον αγάπησε

ΑΡΕΤΗ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

Το έχουν ήδη σχεδιάσει. Σε ένα χρόνο από τώρα, όταν ο Αλέξανδρος κλείσει τα 18 του χρόνια, θα τον συνοδεύσει στο ΠΙΚΠΑ κι εκείνος θα αναζητήσει τον φάκελό του και θα διαβάσει όλες τις καταχωρισμένες λεπτομέρειες της ύπαρξής του.

Δεκατέσσερα χρόνια περπατούν μαζί η Δέσποινα με τον Αλέξανδρο αποδεικνύοντας στην πράξη ότι η αγάπη είναι αποτέλεσμα … γονιδίων

Θα μάθει για την μητέρα, τον πατέρα, τα αδέρφια του. Για τις συνθήκες απομάκρυνσης και των δέκα παιδιών από τη φυσική τους οικογένεια. Τη δική του φιλοξενία στο ίδρυμα και την τοποθέτησή του σε ανάδοχη οικογένεια. Θα μάθει, θα κρίνει και ίσως συγχωρέσει.

Την πήραν μαζί την απόφαση η Δέσποινα με τον Αλέξανδρο. Κι εκείνη τον παρότρυνε πως αν ο ίδιος το θελήσει να γνωρίσει την μητέρα που τον γέννησε, μαζί θα την επισκεφθούν και θα 'ναι η καλύτερη ευκαιρία για την Δέσποινα "να της πω πόσο την ευγνωμονώ για το πολύτιμο δώρο της σε μένα, αυτό το παιδί που μεγάλωσε στα χέρια μου και με έκανε τόσο πλούσια σε αγάπη…".

Από την πρώτη στιγμή. Ήταν μικρός, πολύ μικρός - δεν είχε ακόμη κλείσει τα τρία - όταν της άπλωσε για πρώτη φορά τα χέρια του να τον πάρει από την κούνια: "Ήταν μια ενστικτώδης κίνηση, "μοιραία" και για τους δυο μας! Η ζωή μας άλλαξε από την πρώτη ματιά, την πρώτη στιγμή της γνωριμίας μας. Για κάποιο ανεξερεύνητο λόγο, έτσι έπρεπε να γίνουν όλα… Εγώ να ταλαιπωρηθώ απίστευτα, μέσα από πολλές απόπειρες τεκνοποίησης που κατέληγαν όλες σε παλίνδρομες κυήσεις με μεγάλο κίνδυνο ακόμα και για την ζωή μου και ο Αλέξανδρος να είναι το δέκατο παιδί δυο γονιών που κρίθηκαν ανώριμοι και ακατάλληλοι… Συνέπεσε ακόμα και η κατάλληλη χρονική στιγμή: την εποχή που εκείνος βίωνε την ιδρυματική ζωή εγώ με τον άνδρα μου αποφασίζαμε να παραιτηθούμε ακόμα και από την προσπάθεια να υιοθετήσουμε ένα παιδί - ύστερα από τρία χρόνια μάταιης αναμονής στη λίστα του Κέντρου Βρεφών "ΜΗΤΕΡΑ"! Δεν παραιτήθηκα όμως ποτέ από την ανάγκη να χαμογελάσω, να αγγίξω, να αγκαλιάσω και να παρηγορήσω ένα παιδί…".

Αναδοχή. Αυτή η ανάγκη την έφερε κοντά στην Ρόζι Νασίκα, που εκείνη την περίοδο έστηνε τον Πανελλήνιο Σύλλογο Αναδόχων Οικογενειών (τηλ. 210 8218180).

Πρώτη φορά, στις αρχές του 1988, άκουγε για την αναδοχή η Δέσποινα. Έγινε ένθερμος υποστηρικτής της ιδέας αλλά και εθελόντρια επισκέπτρια στα ιδρύματα που φιλοξενούν παιδιά της εγκατάλειψης.

Με τακτικές επισκέψεις κάθε Τετάρτη στο ΠΙΚΠΑ, βόλτες στο πάρκο, ιστορίες και παραμύθια με τα παιδιά, κύλησαν οι μήνες έως τον Νοέμβριο, "όταν με ειδοποίησαν από την κοινωνική υπηρεσία του ιδρύματος ότι έγινε η αίτησή μου δεκτή και μπορούσα να πάρω σπίτι μου με τον θεσμό της αναδοχής ένα από τα τέσσερα μικρά αδέρφια που είχε την κηδεμονία τους πια το ΠΙΚΠΑ…".

"Μαμά". Δεν διάλεξε εκείνη, δεν θα μπορούσε ποτέ να το κάνει, ο Αλέξανδρος την "διάλεξε". Πριν φύγουν για το σπίτι, ρώτησε την κοινωνική λειτουργό ποια μηνύματα θα ήταν προτιμότερο να περάσει στο παιδί, "να του λέω ότι είμαι κάποια θεία ή η νονά του και εκείνη μου απάντησε, "άσ' το να αποφασίσει μόνο του". Το ίδιο βράδυ ο Αλέξανδρος με φώναξε "μαμά". Είχε και πάλι διαλέξει…".

Δεν έχει αποκωδικοποιητή η αγάπη, ούτε είναι αποτέλεσμα γονιδίων ή ένας μικρός κρίκος στη μεγάλη αλυσίδα του DNA. Ύστερα από δεκατέσσερα χρόνια κοινής βιωματικής ζωής η Δέσποινα θα μπορούσε να αποχωρισθεί και αύριο ακόμα τον Αλέξανδρο "αν για κάποιο δικό του λόγο εκείνος επέλεγε να ζήσει κοντά στη φυσική του μητέρα ή μόνος του. Θα έχει την ενθάρρυνσή μου σε ό,τι κι αν αποφασίσει. Δεν θεώρησα ποτέ κτήμα μου αυτό το παιδί - κανένα παιδί δεν είναι κτήμα κανενός. Η αναδοχή ήταν για μένα ένα θείο δώρο και όχι ένα σκαλοπάτι για να αποκτήσω με "πλάγιο" τρόπο ένα παιδί - κάτι που δεν μου πρόσφερε τότε η υιοθεσία. Και έτσι πρέπει να είναι για όλους τους υποψήφιους ανάδοχους γονείς.

Τολμώ να πω ότι χρειάζεται να έχει κανείς μεγάλα αποθέματα αγάπης για να αποδεχθεί τον προσωρινό χαρακτήρα του θεσμού και ότι μεγαλώνοντας ένα παιδί με αναδοχή το κάνεις για να προσφέρεις πρώτα στο παιδί και μετά στον εαυτό σου. Η ανταμοιβή σου είναι το βάθος της αγάπης που γεννιέται και όχι η "ετικέτα" που σε μονιμοποιεί ή όχι ως μάνα ή πατέρα…".

Κακοί λύκοι. Δεν ήταν πάντα ρόδινος ο δρόμος που περπάτησαν.

Αντιμετώπισαν πολλούς "κακούς λύκους", αναμετρήθηκαν με φοβίες, νυχτερινούς εφιάλτες και κοινωνικά ταμπού και το χειρότερο απ' όλα "χάσαμε τον περσινό Φλεβάρη, με οδυνηρό τρόπο, τον τρίτο άνθρωπο της οικογένειάς μας, τον σύντροφό μου και πατέρα του Αλέξανδρου…". Απόμειναν στη μεγάλη μάχη της συνύπαρξης οι δυο τους, προσπαθώντας να ξεπεράσουν την απώλεια. Και στηρίζοντας ο ένας τα βήματα του άλλου…

Και το "παραμύθι" της δικής της ζωής

Έκτισαν μαζί τη σχέση τους. Από την αρχή, από το τίποτα. Έκλαψαν και γέλασαν παρέα, μοιράστηκαν φόβους και αγωνίες και όλες τις πικρές, μικρές και μεγάλες αλήθειες. Τα παραμύθια στη ζωή του Αλέξανδρου δεν είχαν να κάνουν μόνο με την Κοκκινοσκουφίτσα, με την Χιονάτη και τους επτά νάνους.

Είχαν να αφηγηθούν το δικό του "παραμύθι" κι έτσι από πολύ μικρός έμαθε ότι είχε δύο μαμάδες, μία που τον γέννησε και μία που τον αγάπησε και τον μεγάλωνε. Είχαν να αφηγηθούν και το "παραμύθι" της δικής της ζωής. Που ήταν παρόμοιο με το δικό του.

Κι εκείνη μεγάλωσε κοντά σε δυο θαυμάσιους γονείς αλλά στα είκοσί της χρόνια έμαθε "πόσο πλασματική ήταν η υπέροχη ζωή που μου πρόσφεραν. Ήμουν υιοθετημένη και μου έκρυψαν την αλήθεια. Κι όχι μόνο αυτό. Μου είπαν τη μισή αλήθεια, όταν δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Πικράθηκα τόσο που η εικόνα που είχα για τους γονείς μου γκρεμίστηκε - όχι γιατί εκείνοι δεν ξεπέρασαν το φόβο και τα ταμπού τους αλλά γιατί δεν με εμπιστεύθηκαν και με άφησαν να πορεύομαι "μισή" στη ζωή, αναζητώντας το άλλο μισό της ύπαρξής μου. Αυτό το "μισό" το βρήκα τώρα, στα 55 μου χρόνια που ανακάλυψα την φυσική μου οικογένεια, έμαθα ότι είχα δυο αδέρφια και ότι η μητέρα μας πέθανε στη δική μου γέννα. Τον ένα αδερφό δεν τον πρόλαβα, είχε πεθάνει. Με τον άλλο γνωρίζω τώρα την αληθινή οικογένεια…".