Εφημερίδα "Τα Νέα"
Ύστερα από δύο χρόνια σκληρής εκπαίδευσης, μια κολυμβήτρια τολμά να αγγίξει τον υψηλότερο στόχο της
Κολυμπώντας προς την Ανταρκτική
«Είδα τα κύματα να φουσκώνουν· πήρα φόρα και πήδηξα στο νερό…»
Ήταν οχτώ το απόγευμα. Δεκέμβριος. Δύο ώρες πριν από τη δύση του ηλίου. Παρακολουθούσα τη γεμάτη χρώμα βουνοκορφή της Ουσουάγια, της νοτιότερης πόλης της Αργεντινής, να χάνεται σε μια απέραντη γκρίζα θάλασσα.
Μέσα σε μερικά λεπτά, το χιονόνερο και ο άνεμος με έστειλαν στην καμπίνα του σκάφους «Ορλόβα». Φόρεσα ζεστά ρούχα και πήγα στο κρεβάτι μου, προετοιμάζοντας τον εαυτό μου για το ταξίδι… Αν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές, χρειάζεται περίπου μιάμιση μέρα για να περάσεις από την Ουσουάγια στην Ανταρκτική Χερσόνησο. Όλα όμως εξαρτώνται από τον καιρό και τα κύματα.
Η προετοιμασία. Σε ηλικία τριών έμαθα κολύμπι στη Λίμνη Σνόου Ποντ του Μέιν. Κολυμπούσα τα καλοκαίρια εκεί και τον χειμώνα έκανα μαθήματα σε θερμαινόμενη πισίνα. Δύο χρόνια αργότερα άρχισα να συμμετέχω σε αγώνες, μόνο όμως όταν μεταφερθήκαμε στην Καλιφόρνια, το 1969, και πήρα μέρος σε ηλικία 12 ετών σε αγώνες στον Ειρηνικό, κατάλαβα πόσο μου αρέσει να κολυμπώ σε ανοιχτή θάλασσα. Γιατρός ο πατέρας μου, επέμεινε ότι όσο περισσότερο εγκλιματιζόμουν στο κρύο νερό καθ' όλη τη διάρκεια του έτους τόσο θα βελτιωνόμουν. Έτσι, άρχισα να κολυμπώ στον Ειρηνικό και τον χειμώνα. Όταν οι θερμοκρασίες έπεφταν στους 10 βαθμούς Κελσίου, εγώ συνέχιζα. Ντυνόμουν πάντα ελαφρά και κοιμόμουν με ανοιχτά παράθυρα χωρίς κουβέρτες. Ο πατέρας μου είχε δίκιο. Στα 15 μου διέσχισα κολυμπώντας το Στενό της Μάγχης, καταρρίπτοντας το ρεκόρ γυναικών και ανδρών. Είχα ολοκληρώσει τα 27 μίλια σε 9 ώρες και 57 λεπτά. Μετά το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας, τα Στενά του Μαγγελάνου, τη Λίμνη Τιτιτάκα, το 1987, σε ηλικία 30 ετών, πραγματοποίησα τον προκλητικότερο στόχο μου, τον διάπλου του Βερίγγειου Πορθμού, από τις ΗΠΑ στη Σοβιετική Ένωση.
Επί δύο χρόνια εκπαιδεύτηκα σκληρά στο γυμναστήριο και στον ωκεανό, πέντε μέρες την εβδομάδα, δύο με τρεις ώρες ημερησίως. Παράλληλα, περπατούσα οκτώ με δέκα χιλιόμετρα καθημερινά.
Ο άθλος. Αρχικά θέλησα να κάνω μια δοκιμαστική βουτιά δέκα λεπτών για να δω την αντοχή μου στο νερό, όμως ο καιρός δεν συνεργαζόταν. Τελικά, τέσσερις μέρες αργότερα, όταν φτάσαμε στη Νήσο Κινγκ Τζορτζ, βόρεια της Χερσονήσου, οι συνθήκες βελτιώθηκαν. Φόρεσα την ειδικά σχεδιασμένη στολή μου, ήπια τέσσερα ποτήρια ζεστό νερό για να ενισχύσω την εσωτερική θερμοκρασία και να αποφύγω την αφυδάτωση στο τέλος της προσπάθειας. Το θερμόμετρο έδειξε 37,2, θερμοκρασία πάνω από το φυσιολογικό, γεγονός που θα μου επέτρεπε μεγαλύτερη παραμονή στο νερό. Όταν κοίταξα έξω από το παράθυρο, είδα τα κύματα να φουσκώνουν. Στους 30 κόμβους ο άνεμος. Πήρα μια βαθιά αναπνοή για να ηρεμήσω. Βγήκα έξω, έσκυψα για να πάρω φόρα και πήδηξα στο νερό. Ήταν τόσο κρύο που ένιωσα σαν να με καυτηρίαζε. Κολύμπησα με το κεφάλι έξω, ήταν απίστευτα δύσκολο να συντονίσω την αναπνοή μου.
Οι σκέψεις. Σκεπτόμενη όμως αυτό, απέφευγα την καταλυτική σκέψη ότι πάγωνα. Άρχισα να επικεντρώνομαι σε άλλες αισθήσεις. Τα χέρια μου ήταν κόκκινα, και, όπως τα πόδια μου, ήταν μουδιασμένα και πονούσαν. Ένα κύμα έσκασε στο πρόσωπό μου. Πανικοβλήθηκα. Ήξερα όμως ότι το νερό ήταν τόσο κρύο ώστε δεν έπρεπε να σταματήσω να κολυμπώ. Ήρθε άλλο ένα. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Έβαλα το κεφάλι μου μέσα και συνέχισα έτσι. Στα αριστερά μου υπήρχαν παγόβουνα. Μεγάλα κομμάτια πάγου περνούσαν δίπλα μου. Όλο το πλήρωμα ήταν σε επιφυλακή. Ένα κομμάτι, στο μέγεθος μπάλας ποδοσφαίρου πέρασε από μπροστά μου προκαλώντας μου δάκρυα. Ένα άλλο, διπλάσιο, με χτύπησε στο κεφάλι. Αύξησα την ταχύτητά μου, προσπαθώντας να φύγω όσο πιο γρήγορα γινόταν από εκεί. Στόχος μου ήταν να κολυμπήσω 10 λεπτά, βρισκόμουν όμως στο νερό 22 και 14 δευτερόλεπτα. Στάθηκα στα πόδια μου και βγήκα στην ακτή. Έτρεμα. Με τύλιξαν με πετσέτες την ώρα που δύο γιατροί προσπαθούσαν να με ξαναζεστάνουν.
Παρέα με τους πιγκουίνους
Την επομένη, αν και το νερό ήταν πιο κρύο, εγώ το ένιωσα ζεστό. Μόνο μετά την προσπάθειά μου συνειδητοποίησα ότι η βλάβη που είχα πάθει στα νεύρα από την πρώτη βουτιά είχε τραυματίσει την ικανότητα να αισθάνομαι κρύο-ζεστό. Ήμουν κουρασμένη και δεν καταλάβαινα τον λόγο. Ξαφνικά είδα το ένα ζόντιακ που με κατηύθυνε να αλλάζει πορεία προς τα δεξιά. Για μια στιγμή δεν κατάλαβα, ακολούθησα όμως. Και συνειδητοποίησα ότι με το ζιγκ-ζαγκ μού προσέθεταν απόσταση ώστε να καλύψω τον στόχο τού ενός μιλίου. Έλεγα στον εαυτό μου ότι έπρεπε να κολυμπήσω ταχύτερα από κάθε άλλη φορά. Ένα από τα μέλη του πληρώματος που μετρούσε τις απλωτές μου μού είπε αργότερα ότι είχα φτάσει τις 90 το λεπτό. Δοκίμασα το νερό. Ήταν γλυκό. Σε πιο έντονο γαλάζιο, εμποτισμένο με τη φωτεινότητα του ανταρκτικού ήλιου και τις αντανακλάσεις του πάγου και του χιονιού. Καθαρότερο από οτιδήποτε θυμόμουν. Λίγα μέτρα από την ακτή, μια ομάδα πιγκουίνων άρχισε να πέφτει στο νερό. Κολύμπησαν δίπλα μου. Μπορούσα να βλέπω τα μάτια τους, τα ράμφη τους να μπαίνουν πρώτα στη θάλασσα, ύστερα το σώμα τους. Λίγα λεπτά αργότερα, ένα μέλος του πληρώματος πήδηξε στο νερό για να με βοηθήσει να προσαρμοστώ στην αλλαγή της πίεσης του αίματος, καθώς θα σταματούσα το κολύμπι για να σταθώ όρθια. Στην ακτή, στην αγκαλιά των υπολοίπων σκέφτηκα… «Τα καταφέραμε». Είχα κολυμπήσει 2 χιλιόμετρα. Η θερμοκρασία μου είχε πέσει στους 35 βαθμούς. Πήγα στην καμπίνα μου και έκανα ένα ζεστό ντους. Δεν μπορούσα να αντέξω το κρύο σαν πιγκουίνος ή φώκια ή φάλαινα, όμως έχοντας περάσει για λίγο στον κόσμο τους, μου δόθηκε η ευκαιρία να γευτώ κάτι ξεχωριστό, ωραίο και σκληρό μαζί.
