Εφημερίδα "Τα Νέα"

Αναζήτηση

Βρες
Εμφάνιση

Κόσμος :: Ανεπτυγμένη είδηση-λόγος

( ο αντιπολεμικός άξονας των 11 :: 12-02-2003) 

Ο αντιπολεμικός άξονας των 11

Στους «αντάρτες» η Κίνα, ενώ, ανεπισήμως, κατά του πολέμου τάσσονται περισσότεροι

ΚΙΤΤΥ ΞΕΝΑΚΗ

Επισήμως, ο άξονας εναντίον του πολέμου στο Ιράκ αριθμεί πλέον τέσσερα μέλη: τη Γαλλία, τη Γερμανία, τη Ρωσία και την Κίνα. Ανεπισήμως, όμως, και σύμφωνα με γερμανικές κυβερνητικές πηγές, έχει πολύ μεγαλύτερο έρεισμα: συνασπίζει τα έντεκα από τα δεκαπέντε μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.

«Το εθνικό πουλί της Γαλλίας». Σκίτσο του Gorrell από τη «New York Post» - ενδεικτικό του αντι-γαλλικού μένους που έχει καταλάβει τον αμερικανικό Τύπο. Δεξιά, το εξώφυλλο της εφημερίδας με τίτλο: «Θυσία. Πέθαναν για τη Γαλλία, αλλά η Γαλλία έχει ξεχάσει»

Όπως δήλωσαν οι εν λόγω πηγές, από τα δεκαπέντε μέλη του σώματος αυτού, μόνον οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η Ισπανία και η Βουλγαρία αντιτίθενται στην παράταση των επιθεωρήσεων στο Ιράκ. Οι υπόλοιπες έντεκα χώρες (συμπεριλαμβανομένης και της Κίνας η οποία το δήλωσε χθες ανοιχτά) «συνυπογράφουν» ουσιαστικά την κοινή δήλωση Γαλλίας - Γερμανίας - Ρωσίας που ανέγνωσε τη Δευτέρα ο Ζακ Σιράκ. «Η εναλλακτική λύση στον πόλεμο που προτείνουν οι τρεις κυβερνήσεις σε αυτό το έγγραφο», πρόσθεσαν οι ίδιες πηγές, «θα υποστηριχθεί από την πλειοψηφία του Συμβουλίου Ασφαλείας. Όταν οι επιθεωρητές ολοκληρώσουν το έργο τους, τότε και μόνο θα αναφερθούμε ενδεχομένως σε άλλες ενέργειες».

Σύμφωνα με γαλλικές πηγές, ο συσχετισμός των δυνάμεων στο Συμβούλιο Ασφαλείας δεν είναι έντεκα - τέσσερις αλλά εννέα - έξι, με την Αγκόλα και τη Χιλή να κλίνουν υπέρ των ΗΠΑ. Και έτσι να είναι, ωστόσο, το βρετανικό σχέδιο απόφασης που σχεδιάζουν να καταθέσουν οι Βρετανοί, σύμφωνα με τη «Monde», την Παρασκευή, και το οποίο θέτει ένα τελεσίγραφο στον Σαντάμ, δεν συγκεντρώνει τις εννέα θετικές ψήφους που χρειάζεται για να υιοθετηθεί.

Απέναντι σε αυτό το σχέδιο απόφασης, και πέρα από την «κοινή δήλωση», η γαλλική κυβέρνηση θα προτάξει κατά την κρίσιμη συνεδρίαση της Παρασκευής ένα ακόμη όπλο: έχει ετοιμάσει ήδη ένα non-paper, το οποίο διένειμε πρώτα και κύρια στους επικεφαλής επιθεωρητές του ΟΗΕ, και κατόπιν στα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας. Το έγγραφο αυτό αναπτύσσει τις προτάσεις που έκανε ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών στις 5 Φεβρουαρίου, με στόχο να γίνουν οι επιθεωρήσεις «πιο εντατικές, πιο ακριβείς, πιο διεισδυτικές». Δεν κάνει όμως λόγο για αποστολή στο Ιράκ κυανοκράνων διαψεύδοντας έτσι οριστικά τους σχετικούς ισχυρισμούς του «Der Spiegel».

ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ

Νυφίτσες, δειλοί, ανδρείκελα και… μαϊμούδες

Τζορτζ Μπους. Επιμένει ότι θα κάνει πόλεμο, αν το Ιράκ δεν αφοπλιστεί

Ένας άξονας από νυφίτσες. Μια χορωδία δειλών. Μια ανίερη συμμαχία αχάριστων ανδρείκελων. Με επικεφαλής τη στριμμένη πριμαντόνα της ρεαλπολιτίκ ή άλλως ένα μάτσο τυροφάγους ενδοτικές μαϊμούδες. Καλώς ήλθατε στην Ευρώπη ή, πιο συγκεκριμένα, στην Ευρώπη που αντιστέκεται στον πόλεμο εναντίον του Ιράκ, όπως τη βλέπει ο αμερικανικός Τύπος. Δεν υπάρχει αυτές τις ημέρες (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) αμερικανική εφημερίδα η οποία να μην επιφυλάσσει κάποια προσβολή για τα ευρωπαϊκά κράτη που ζητούν συνέχιση και ενίσχυση των επιθεωρήσεων, που δεν επιθυμούν να εισέλθει το ΝΑΤΟ σε μια «λογική πολέμου», που προωθούν μια εναλλακτική λύση έναντι του πολέμου. Δεν υπάρχει Αμερικανός αρθρογράφος (πλην ελαχίστων, και πάλι, εξαιρέσεων) που να μην απεικονίζει την ευρωπαϊκή αντίσταση στα πολεμικά σχέδια των ΗΠΑ ως μια γενετική αδυναμία, που καθιστά τους Ευρωπαίους απρόθυμους να πολεμήσουν και ανίκανους να κερδίσουν (τον πόλεμο).

«Τρεις χώρες - η Γαλλία, η Γερμανία και το μίνι δουλικό τους, το Βέλγιο - πέρασαν από την αντίθεση στην αμερικανική πολιτική έναντι του Ιράκ στην ηθελημένη κωλυσιεργία», έγραφε την Τρίτη η «Wall Street Journal» στο κύριο άρθρο της, αναφερόμενη στην «ανταρσία» των τριών στο ΝΑΤΟ. «Πραξικόπημα», έγραφε στο πρωτοσέλιδό της η δεξιά εβδομαδιαία «National Review», με υπότιτλο «Πώς θα νικήσουμε το γαλλο-γερμανικό θράσος». Αυτά όσον αφορά τις ομαδικές επιθέσεις. Διότι στο επίκεντρο της αμερικανικής μήνιδος, ίσως διότι από εκεί προήλθε η πρώτη επίσημη πρόταση για ενίσχυση των επιθεωρήσεων στο Ιράκ, βρίσκεται δίχως ανταγωνιστές η Γαλλία.

«Πέθαναν για τη Γαλλία, αλλά η Γαλλία έχει ξεχάσει», έγραφε τη Δευτέρα η «New York Post» του Ρούπερτ Μέρντοκ, ενός ένθερμου υποστηρικτή του Τζορτζ Μπους, κάτω από μια φωτογραφία με τους τάφους της Νορμανδίας. «Πού είναι τώρα οι Γάλλοι, την ώρα που οι Αμερικανοί στρατιώτες ετοιμάζονται να θέσουν τη ζωή τους σε κίνδυνο για να πολεμήσουν τον Χίτλερ της εποχής μας, τον Σαντάμ Χουσεΐν;», ρωτούσε ο αρθρογράφος Στιβ Ντάνλιβι.

Προσωπικές επιθέσεις

Επιθέσεις, ενίοτε χυδαίες, ενίοτε προσωπικές. Ο Κρίστοφερ Χίτσενς περιέγραψε στη «Wall Street Journal» τον Ζακ Σιράκ ως «ένα τέρας έπαρσης… ο χαμερπής μαστροπός του Σαντάμ… ο αρουραίος που προσπάθησε να βρυχηθεί». Ο Τζορτζ Μπιλ σχολίασε στην «Washington Post» ότι ο «γλοιώδης» Ντομινίκ ντε Βιλπέν, ο υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας, «παρέσυρε τη χώρα του σε μια άσκηση, για χάρη της οποίας η Γαλλία έχει συχνά ραφινάρει το savoir-faire της: την υποχώρηση - αυτή τη φορά στην ασυναρτησία».

Τόση είναι η οργή (ή τα συμπλέγματα) των Αμερικανών που παρασύρει μερικές φορές κάθε πίστη τους στην ελευθερία της έκφρασης. Όταν η ανταποκρίτρια του γαλλικού ραδιοφωνικού σταθμού France Inter στην Ουάσιγκτον, Λοράνς Σιμόν, θέλησε να εξηγήσει τις θέσεις της κυβέρνησής της στον τηλεοπτικό σταθμό Fox News (ιδιοκτησία, και αυτός, του Μέρντοκ) άκουσε απλώς από τον παρουσιαστή ένα «με φίλους σαν και εσάς τι να τους κάνεις τους εχθρούς» και «κόπηκε» στον αέρα… Πώς αντιδρά ο γαλλικός Τύπος σε αυτήν την κατά μέτωπο επίθεση; Καταρχάς, βλέπει και παθαίνει να μεταφράσει τους χαρακτηρισμούς που επιφυλάσσουν στη χώρα του οι αμερικανικές εφημερίδες. Το «ένα μάτσο τυροφάγοι ενδοτικές μαϊμούδες», για παράδειγμα, φράση που επινόησε ο διαβόητος για την κακογουστιά του χαρακτήρας κινουμένων σχεδίων Μπαρτ Σίμπσον και την οποία «δανείστηκε» ο Τζόνα Γκόλντμπεργκ της «National Review», μεταφράστηκε τελικά σε «ενδοτικά και παθιασμένα για τυρί πρωτεύοντα θηλαστικά». Πέραν αυτών, οι Γάλλοι απαντούν μάλλον συγκαταβατικά και με κύριο όπλο την ειρωνεία. «Δεν ήταν ακριβώς Σπίλμπεργκ», σχολίασε η «Figaro» την παρουσίαση του Κόλιν Πάουελ στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Όσο για τη «Liberation», αυτή συνόψισε την άποψη της Γαλλίας για την Αμερική και την εξωτερική πολιτική της ως εξής: «Αυτό που βλέπουμε είναι απλώς το παλιό αμερικανικό κοκτέιλ ιεραποστολικού ζήλου και ωμής ρεαλπολιτίκ. Τα 'χουμε ξαναδεί. Και θα τα ξαναδούμε».