Εφημερίδα "Τα Νέα"
ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΕΝΙΚΟ Ποτέ δεν ήταν τόσο καλά όσο τότε…
"Όλοι θέλουν να γίνουν σαν τον Τζέιμς Μποντ!", κραύγαζε ο τίτλος μεγάλου αμερικανικού περιοδικού. Μα γιατί παραπονιέσαι; Αφού η ζωή σου είναι, στα ουσιώδη, ίδια με αυτήν τού 007. Μαθαίνεις να είσαι ανά πάσα στιγμή έτοιμος να δεις τη ζωή σου να καταρρέει γύρω σου, σε κομμάτια. Μπορεί αύριο να χάσεις τη δουλειά σου, να σε παρατήσει ο/η σύντροφός σου, να εξοντωθείς - με οποιανδήποτε έννοια του όρου - επειδή ήρθες υπερβολικά κοντά σε κάποια από τις φανερές ή μη εξουσίες παντός είδους. Μπορεί να κοιτάξεις στον καθρέφτη και να δεις έναν άγνωστο. Μπορεί και όχι.
Μαθαίνεις ότι ο κανόνας είναι ότι δεν υπάρχουν κανόνες. Πουθενά. Πονάς, αλλά συνηθίζεις να υφίστασαι. Και να επιβάλλεις. Σε στοιχειώνει ο φόβος "τι θα γίνει εάν δεν φανώ αρκετά δυνατός;". Από το παράθυρο βλέπεις δεκαπεντάχρονα κοριτσάκια να κάνουν πεζοδρόμιο. Ολοένα και περισσότερους ηλικιωμένους, γεμάτους ντροπή αλλά και απόγνωση, να εκλιπαρούν για λίγα ευρώ ζωής. Και καταλαβαίνεις ότι πρέπει να αντέξεις. Να νικήσεις τον αόρατο εχθρό. Ποιος είναι; Σε αντίθεση με τον Τζέιμς Μπόντ, εσύ δεν τον ξέρεις. Ξέρεις μονάχα ότι πρέπει να συνεχίσεις. Να πεθάνεις μιαν άλλη μέρα. Το παρόν και το μέλλον γίνονται γκρίζα.
Μέσα στην ψυχή σου φυλάς μόνον το παρελθόν. Οι στιγμές του γίνονται βιώματα, εμπειρίες, μύθος. "Ποτέ δεν ήταν τόσο καλά όσο τότε…" και ακολουθεί μία… ρετουσαρισμένη εκδοχή επιλεκτικών αναμνήσεων που φέρνεις στον νου σου όποτε φοβάσαι μην τρελαθείς.
Ναι. Πράγματι. Ποτέ δεν ήταν τόσο καλά όσο τότε. Που είχες όλες τις επιλογές, όλον τον χρόνο, όλο το μέλλον μπροστά σου να μην κάνεις τις επιλογές που έκανες.
