Εφημερίδα "Τα Νέα"
ΜΑΤΙΕΣ Τα θαύματα
"Θαύμα! Θαύμα!", όπως θα έλεγε και ο γνωστός γελοιογράφος Γιώργος Ιωάννου: κατά ένα τηλεοπτικό δελτίο (Σάββατο), στο χωριό Πετριά της Πέλλας, σ' ένα εκκλησάκι, η εικόνα της Αγίας Παρασκευής εδώ και πέντε μέρες δακρύζει! Μιλάμε για δάκρυ κορόμηλο. Δάκρυ που αρχίζει από το αριστερό μάτι, κυλάει στο μάγουλο και φτάνει ώς τα χείλη! "Κακό σημάδι!", αποφαίνεται ελαφρώς τρομαγμένη, μπρος στον φακό, μια γερόντισσα και σταυροκοπιέται: "Μας λυπάται η Αγία Παρασκευή", λέει μια άλλη, "για την κατάντια μας". Και ο παπάς, κάθε απόγευμα, κάνει δοξολογία…
Σαββατόβραδο στην ταβέρνα της Μίνας και κουβεντιάζουμε για το καινούργιο "θαύμα". Μια κυρία της παρέας κουνάει το κεφάλι της απογοητευμένη. "Μα, πότε επιτέλους θα πάψουμε να βλέπουμε δάκρυα στις εικόνες και τη μορφή της Παναγίας στα τζάμια;", μουρμουρίζει. "Στην Ευρώπη ανήκουμε πια… ". Μια άλλη, όμως, αντιτείνει χαμηλόφωνα: "Γι' αυτές τις γερόντισσες το "θαύμα" είναι μια παρηγοριά και μια ελπίδα. Ο ναός είναι το καταφύγιό τους. Εκεί συναντούν τις παλιές φιλενάδες τους, τα λένε μεταξύ τους, προσεύχονται, ξαλαφρώνουν. Η θρησκεία, η Εκκλησία, είναι λυτρωτική… ". Ο Μηνάς, όπως συνήθως, καιροφυλακτεί, έτοιμος να μας αφηγηθεί ιστορίες της γιαγιάς του. "Έλα, Μηνά, ξεκίνα", του κάνει ο Κώστας και τον σκουντάει. Πίνει μια γουλιά κρασί ο Μηνάς κι αρχίζει: "Η γιαγιά μου, όπως σας έχω πει κι άλλες φορές, έπιανε κουβέντα με την Παναγία. Κουβέντα - κουβέντα, δηλαδή, όχι τρίχες… Συνήθως, της γύρευε ρουσφέτια: "Παναγία μου, εσύ που είσαι μεγαλοδύναμη και καλή, κάνε μου μια χάρη, σε παρακαλώ… Όπως ξέρεις, έχουμε μια υπηρέτρια, που είναι κάπως χοντρή, λίγο αλλήθωρη και κουτσαίνει ελαφρά, στο αριστερό πόδι. Ναι, για τη Μαργαρώ σου μιλάω, είδες που τη θυμάσαι; Αχ, ξεχνάς εσύ, ποτέ… Η Μαργαρώ, λοιπόν, Παναγίτσα μου, πρέπει να παντρευτεί, γιατί έχει περάσει πια τα τριάντα και κινδυνεύει να μείνει γεροντοκόρη. Σε παρακαλώ, κάνε το θαύμα σου - ένα χατιράκι σου ζητάω κι εγώ η καημένη: ρίξε ένα παλικάρι στον δρόμο της! Έναν εργατικό και καλό άντρα, ψηλό, βέβαια, και με σμιχτά, αν γίνεται, φρύδια!".
"Αυτό", συνεχίζει ο Μηνάς, "ήταν το μόνιμο ρουσφέτι που ζητούσε η γιαγιά μου από την Παναγία, γιατί, δυστυχώς, η φουκαριάρα η Μαργαρώ, όσο κι αν προσπαθούσε, αδύνατο να σταυρώσει άντρα… Μια μέρα, πηγαίνω στη γιαγιά μου και της λέω: "Μπορείς να μου εξηγήσεις, πώς η Παναγία εμφανίζεται συνεχώς μπροστά σου και τα συζητάτε και σε μένα δεν έχει παρουσιασθεί ποτέ;". Και η γιαγιά, με τον πιο φυσικό τρόπο του κόσμου, μου απαντάει: "Μηνά μου, η Παναγία κάνει ό,τι θέλει. Σε άλλους πάει και μιλάει, σε άλλους δεν πάει!". Και μ' άφησε… άγαλμα!
