ΑΙΧΜΕΣ Είναι… "στη φύση του"

ΣΥΛΒΑΝΑ ΡΑΠΤΗ

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένας βάτραχος στην όχθη ενός ποταμού, κοντά στη γειτονιά ενός σκορπιού. Όλα κύλαγαν όμορφα κι ειρηνικά, μέχρι που έπιασε… φωτιάαα. (Από άσχετη αιτία, μη φανταστείτε ότι κρύβανε τίποτα… πυρηνικά)

Ο βάτραχος πλησιάζει το νερό, να μπει μέσα, να κολυμπήσει απέναντι και να σωθεί. Ο σκορπιός ζορίζεται. Να κολυμπήσει δεν μπορεί.

Η φωτιά όμως έχει ανάψει για τα καλά, οπότε αναγκάζεται για βοήθεια στο βάτραχο να αποταθεί.

Τρέχει. Τον προλαβαίνει και του λέει "ρε φίλε, ν' ανέβω στην πλάτη σου να με κουβαλήσεις, να σωθώ κι εγώ"; "Δεν σου έχω εμπιστοσύνη - του λέει ο βάτραχος - εσύ μπορεί να με τσιμπήσεις και στο βυθό, αντί στην άλλη όχθη να βρεθώ".

"Παλαβός είσαι;", του λέει ο σκορπιός. "Αφού σου λέω, θέλω να σωθώ. Δεν με συμφέρει να σε τσιμπήσω, γιατί μαζί σου θα χαθώ κι εγώ".

"Άντε - του λέει ο βάτραχος - ανέβα, γιατί αυτό που λες τ' ακούω λογικό.

Ανέβα, που σου λέω, γιατί δεν έχουμε άλλον καιρό".

Ανεβαίνει στην ράχη του κι αρχίζει ο βάτραχος, πλατς-πλουτς να κολυμπάει.

Ο σκορπιός, ακουμπά, βολεύεται κι από ανακούφιση ακούγεται να ξεφυσάει. Στη μέση όμως περίπου της διαδρομής, αλλάζει η κατάσταση επί σκηνής.

Σηκώνει ο σκορπιός τη φαρμακερή δαγκάνα του και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα… κλαίει τον βάτραχο η μάνα του.

Μα πριν οριστικά τον κόσμο τούτο αφήσει, ρωτάει ο βάτραχος τον σκορπιό.

"Γιατί το κάνεις αυτό; Τώρα θα πεθάνουμε κι οι δυο".

Κι αυτός του απαντάει: "Το ξέρω, αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Είναι στη φύση μου"!

Έτσι ακριβώς συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Για φέρτε τώρα στο νου σας τους πρωταγωνιστές των μεγάλων θεμάτων της εβδομάδας. Από τους Αμερικανούς, που τα έχουν με τον Σαντάμ, μέχρι τον Ψωμιάδη, που τα έχει με τον Ντέμη και τους υπουργούς που τα έχουν με τη Γιάννα. Είναι στη φύση τους!

Όποιον κουβαλάς στην πλάτη σου, ποτέ μην περιμένεις ότι κι αυτός κάποια μέρα θα σε κουβαλήσει. Αντιθέτως, να είσαι σίγουρος ότι, με την πρώτη ευκαιρία, όσο πιο δυνατά μπορεί θα σε τσιμπήσει. Δεν το θέλει, στην πραγματικότητα το φαρμάκι του να χύσει. Πολύ απλά, "είναι στη φύση του".