ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΕΝΙΚΟ Τώρα κλαις… Γιατί κλαις;

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΙΑ ΠΕΛΩΝΗ

Αγαπημένη μου (μετα)μοντέρνα Χ… ωραία τα φεμινιστικά, τα περί ανεξαρτησίας και απελευθέρωσης απ' τον… ανδρικό ζυγό, αλλά γιατί μυξοκλαίς όταν τα πράγματα δεν σου πάνε καλά και κατηγορείς τους άνδρες για όλα σου τα προσωπικά δεινά;

Όταν πάλι έχεις ανάγκη, ψάχνεις απεγνωσμένα κάποιον απ' αυτούς για να πεις τον πόνο σου. Αυτοί σε πληγώνουν, αυτοί δεν σε καταλαβαίνουν, αυτοί δεν σε συμμερίζονται, αλλά σ' αυτούς απευθύνεσαι… Και πάντα φταίνε αυτοί, ποτέ εσύ… Όπως έγραψε αναγνώστης των "ΝΕΩΝ" για τους αφορισμούς των γυναικών προς τους σύγχρονους άνδρες, "αν δεν τους κάνει το σύστημα και η σημερινή ζωή τρελούς, τότε θα τους κάνει σίγουρα η συμπεριφορά των σημερινών γυναικών… Ν' αφήσετε τους άνδρες ήσυχους!".

Δεν φταίνε για όλα οι "πρώην", οι "νυν" και οι "επόμενοι"… Αν είν' έτσι, τότε για ποια ανεξαρτησία μιλάς; Αποφάσισε τέλος πάντων, αν θέλεις να είσαι αθώα ή μοιραία, κακό κορίτσι ή παναγίτσα, γατούλα ή γυναίκα με πυγμή, ελεύθερη ή παντρεμένη, μόνη ή με παρέα. Άνδρας στη δουλειά και γυναίκα στο σπίτι, ή μήπως γυναίκα στη δουλειά και άνδρας στο σπίτι;

Δεν φταίνε οι άλλοι για τις λάθος εντυπώσεις που δημιουργείς. Ό,τι δίνεις, παίρνεις… Κι όταν δεν παίζεις καλά τους ρόλους σου, κανένας δεν σε χειροκροτεί… Θυμήσου κάθε φορά που κρεμιέσαι απ' το τηλέφωνο και (δήθεν) κλαις με μαύρο δάκρυ, γιατί (δήθεν) εσύ δεν ήξερες (και δεν ρώτησες κιόλας), δεν φταίει ο άτυχος που βρίσκεται στην άλλη άκρη του σύρματος. Ούτε φταίει όταν εσύ παίρνεις ανάποδες γιατί κυκλοφορούσες μ' ένα τεράστιο "θέλω" στο μέτωπό σου και δεν στάθηκες ν' ακούσεις…

Επιτέλους Χ, ποιον πας να κοροϊδέψεις; Πλήρωσε και μια φορά το κόστος της επιλογής σου. Δεν μπορεί να φταίνε πάντα οι άλλοι…