ΑΙΧΜΕΣ "Ρίξαμε τα κάγκελα"

ΆΝΝΑ ΔΑΜΙΑΝΙΔΗ

Την Κυριακή το πρωί έγινε το ανεπανάληπτο στο Πεδίον του Άρεως: να συνταχθούν οι πιο φιλήσυχοι πολίτες που ξέρω με τους νεαρούς που ανεβάζουν στο πρόσωπο κασκόλ, να το κρύψουν, πριν ορμήξουν στα κάγκελα για να τα ξεριζώσουν από τις εισόδους του πάρκου. Σ' αυτό το σημείο μάς ώθησε η Πολιτεία. Δεκαπέντε χρόνια τώρα το έχει εγκαταλείψει το πάρκο, χωρίς συντήρηση, χωρίς προσωπικό, χωρίς φώτα, χωρίς καμιά φροντίδα, να μη μπορείς να πιεις ούτε νερό από τις βρύσες, να μπαινοβγαίνουν αυτοκίνητα και μηχανάκια, να μη μπορούν να παίξουν τα παιδιά. Λες κι έχει πολλούς χώρους πρασίνου η Αθήνα και δεν μπορεί να πληρώνει για να τους συντηρεί.

Ρίξαμε τα κάγκελα βιαίως! Και το χαρήκαμε. Στιγμιαία χαρά, υποτιμητική χαρά, ταπεινή χαρά. Δεν είναι αυτό που θέλουμε. Δεν είμαστε κομάντος, χούλιγκαν, παλικαράδες. Είμαστε πολίτες και θέλουμε να μπορούμε να κάνουμε τον περίπατό μας σαν άνθρωποι στον ελάχιστο αυτό χώρο. Είναι αδύνατον αυτό στην πόλη των Ολυμπιακών Αγώνων;