ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΕΝΙΚΟ Το παιχνίδι της φωτιάς δεν λήγει…

ΛΑΜΠΡΙΝΗ ΣΤΑΜΑΤΗ

Σε αποκόμματα κάπως παλιά αλλά πρόσφατα, σκόρπια αλλά συγκεντρωμένα, διαβάζω τις ίδιες ιστορίες. Ονόματα γι' ανθρώπους και για τόπους μόνο αλλάζουν και η ώρα που είναι πάντα σωστή, και ας διαφέρει. Βαρόνοι της οικονομίας και της ενημέρωσης ζητούν - λέει - ν' αγοράσουν την Παταγονία (με όμικρον ή με ωμέγα - πώς το γράφουν;). Για να προστατεύσουν τη φύση, να βάλουν φρένο στον κατήφορο, για να προλάβουν την καταστροφή. Σαν να μπορούν με χρήματα να χτίσουν το δέρμα της ζωής, με ιδέες να σταματήσουν την πορεία, την εξέλιξη.

Δεν άκουσαν, φαίνεται, για τους σεισμούς. Κλειδωμένοι στα χρηματοκιβώτιά τους δεν ξύπνησαν τα χαράματα της Κυριακής. Δεν πήραν είδηση τον παλμό που έφερνε ο Εγκέλαδος από το Πακιστάν. Είχαν κοιμηθεί, μέρες νωρίτερα, για να μη δουν το φως της Αίτνας. Φοβήθηκαν τη λάβα, την ίδια τη φωτιά. Είπαν άνθρακα τον θησαυρό της στάχτης που έφερνε μαζί με τον αέρα στο Ιόνιο, διοξείδιο του θείου. Μεγάλο - είπαν - το ταξίδι στην ατμόσφαιρα - διέσπασε, διέλυσε το διοξείδιο σε μικροσταγονίδια θειικού (ή μήπως θεϊκού - τι έγραφε ακριβώς η εφημερίδα;) οξέος.

Κράτησαν ομπρέλα στη βροχή που ξέπλυνε τη σκόνη του ηφαιστείου - από φόβο.

Κλείδωσαν, αντί να ξεκλειδώσουν, στόμα κι αυτιά. Ημέρα του ήλιου η Κυριακή, κι εκείνοι κοιμισμένοι στο σκοτάδι τίποτα δεν άκουσαν από τον ουρανό ή τη θάλασσα, από τη φύση που σκοπεύουν ν' αγοράσουν. Έδιωξαν τα πουλιά, για να μην κελαηδούν, πάγωσαν τις μύτες στην κατάψυξη. Μα τίποτα στη φύση δεν σταμάτησε.

Ο σεισμός ταξίδεψε έως την Ινδονησία, τη Βόρεια Ιαπωνία, την Τουρκία - έφτασε μέχρι κι ετούτη τη μικρή, πνιγμένη Αθήνα. Άναψε η φωτιά στα έγκατα της γης - το χρήμα τους αδύνατον να την μερώσει. Σαν να ακούγεται ο ήχος της καθώς ζεσταίνει το νερό, καθώς λειώνει διαμάντια κι εξουσίες. Αλλάζουν τα μόρια στο κέντρο, μπερδεύουν οι μορφές, οι τόποι και τα χρόνια - το παιχνίδι της φωτιάς όμως δεν αλλοιώνεται, δεν λήγει, δεν λυγίζει. Μονάχα περιμένει τη στιγμή να δει το φως της ημέρας…