Εφημερίδα "Τα Νέα"
Ματιές Μέρες του '80…
Δεν είχαμε φράγκο, καλοκαίρι του '79, η Πηνελόπη, ο Γιώργος, η Ράια κι εγώ. Ξαπλωμένοι μπρούμυτα σε μιαν ακρογιαλιά της Ιθάκης, πίναμε αχόρταγα ήλιο και, κάθε τόσο, ρίχναμε ένα σάλτο στη θάλασσα φωνάζοντας «θα γίνει»! «Τι θα γίνει;» ρώτησε κάποιο πρωί ο Μιχάλης Μπουρμπούλης. Ο Χασάπογλου (Γιώργος) βάλθηκε να του εξηγεί: «Έχω γράψει ένα θεατρικό έργο. Η παρέα, εδώ, το βρίσκει ωραίο. Λέμε να το σκηνοθετήσει η Ράια (Μουζενίδου), να πρωταγωνιστήσει η Πηνελόπη (Πιτσούλη) και να το ανεβάσουμε. Πρώτα στο Φεστιβάλ της Ιθάκης και ύστερα στην Αθήνα…».
Πήραμε μέρος στο Φεστιβάλ. Έπαιξα κι εγώ, ως κομπάρσος. Και μαζί μου, κομπάρσος επίσης, ο Λαζόπουλος. Βραβευθήκαμε. Και μόλις «φθινοπώριασε», κατεβήκαμε στην Αθήνα. Παρουσιάσαμε το έργο - «Κουραμπιέδες» - στην Ελληνοαμερικανική Ένωση, αποσπάσαμε τα ενθουσιώδη χειροκροτήματα μιας κατάμεστης αίθουσας και, παίρνοντας θάρρος, αρχίσαμε να σκεφτόμαστε πού θα «ταξιδέψουμε» πια τους «Κουραμπιέδες» μας.
Βρήκαμε το θέατρο «Εντοπία» στην οδό Στρατιωτικού Συνδέσμου. Ανήκε στον Απόστολο Δοξιάδη. Ήταν φίλος μου. Τον παρακάλεσα να μου νοικιάσει τον χώρο για ένα τρίμηνο. «Ο χώρος είναι δικός σου, χωρίς ενοίκιο», μου είπε ο Απόστολος. «Φρόντισε μόνο να μην υπάρξουν φθορές. Και φτιάξε και μερικά μαξιλαράκια, για να μην ταλαιπωρούνται οι θεατές: δεν υπάρχουν καθίσματα - υπάρχουν κερκίδες από μπετόν».
Γίνανε όλα, στην εντέλεια! Κι έφτασε η ώρα της πρεμιέρας. Καλέσαμε μερικούς «επώνυμους» φίλους, που δήλωσαν ικανοποιημένοι από την παράσταση, βγάλαμε φωτογραφίες, γράψανε μερικές κουβέντες οι εφημερίδες, προσλάβαμε ταμία και περιμέναμε να «χτυπήσει την πόρτα μας» το θεατρόφιλο κοινό. Την πρώτη μέρα, τίποτα! Τη δεύτερη, το ίδιο. Την Τρίτη, τέσσερα κορίτσια. Την τέταρτη, πάλι νέκρα. Είχαμε αρχίσει να απελπιζόμαστε και να λέμε «τι φταίει…», γεμάτοι αγωνία.
Τη δεύτερη εβδομάδα, όμως, το πράγμα άρχισε να «τσιμπάει». Πέντε άνθρωποι τη μία, δέκα την άλλη, είκοσι κατόπιν, τρεις την επομένη, είκοσι δύο τη μεθεπομένη. Σε ένα δεκαπενθήμερο, για να μην τα πολυλέω, το «Εντοπία», γέμισε, και υπήρξαν βράδια που αναγκαστήκαμε να «διώξουμε κόσμο».
Αυτές τις δύσκολες ημέρες του '80 ζούμε και σήμερα, η Ράια, ο Χασάπογλου κι εγώ. Έργο έχουμε - και πολύ καλό. Το «Με αφορμή τον Σαίξπηρ - Λέγε με Ιουλιέτα». Θέατρο έχουμε - υπέροχο! Το «Δίπυλο», στην Πλ. Κουμουνδούρου. Το θεατρικό μας σχήμα είναι εξαιρετικό. Αλλά κόσμος δεν έρχεται: πέντε εισιτήρια τη μία, δώδεκα την άλλη, τέσσερα την τρίτη, εφτά την τέταρτη. Εδώ και μία εβδομάδα όμως, το πράγμα άρχισε να «κινείται»: είκοσι εισιτήρια τη μία, τριάντα δύο την άλλη, πενήντα την τρίτη. Και από κάθε άκρη της Αθήνας! Θα επαναληφθεί, μάλλον, το θαύμα των «Κουραμπιέδων»…
