Εφημερίδα "Τα Νέα"
ΠΡΟΒΟΛΕΙΣ Η κοινή γνώμη…
Ποτέ άλλοτε στην ιστορία ένας πόλεμος δεν είχε ξεσηκώσει τέτοια κατακραυγή. Ποτέ άλλοτε η κοινή γνώμη δεν αποδείχθηκε τόσο ανίσχυρη.
Ως παράγων ισχύος στην παγκόσμια ιστορία, η κοινή γνώμη δεν μετράει ούτε διακόσια χρόνια. Από τους πρώτους που τη χρησιμοποίησαν ήταν ο Μαρξ, για να εμποδίσει τη συμμετοχή της Βρετανίας στον αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο υπέρ των Νοτίων. Η μεγάλη ώρα γι' αυτήν ήρθε στον πόλεμο του Βιετνάμ. Ωστόσο, η κοινή γνώμη δεν υπήρξε πάντοτε ειρηνόφιλη. Μόλις πριν από τρία χρόνια στήριξε με πάθος τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, νομιμοποιώντας για πρώτη φορά επέμβαση στα εσωτερικά ενός άλλου κράτους.
Η κοινή γνώμη είναι κατηγορηματικά αντίθετη στον πόλεμο του Ιράκ. Με το πρώτο μαχητικό όμως που θα εξαπολύσει ο καταπέλτης του αεροπλανοφόρου «Αβραάμ Λίκολν», η ψευδαίσθηση για τη δύναμη της κοινής γνώμης θα διαλυθεί. Η υπερδύναμη δεν τη χρειάζεται. Το εσωτερικό μέτωπο είναι αρραγές, άρα αρκεί το δίκαιο του ισχυροτέρου για τη νομιμοποίηση του πολέμου.
Αυτό είναι καθαρός ιμπεριαλισμός του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα. Τον συνοδεύει η αλαζονεία. Όταν η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη ξεσηκώθηκε εναντίον του πολέμου των Μπόερς, η βρετανική αυτοκρατορία παρέταξε επιδεικτικά μια μοίρα θωρηκτών στη Βόρεια Θάλασσα. Σας θυμίζει τίποτε;
Αν όμως η υπερδύναμη είναι σε θέση να αγνοεί την κοινή γνώμη όποτε το κρίνει σκόπιμο, τι νόημα έχει ο όρος διεθνής κοινότητα; Πού στηρίζεται το Διεθνές Δίκαιο; Ποιος είναι ο ρόλος της πολυσυζητημένης κοινωνίας των πολιτών; Μήπως ο κόσμος άλλαξε ταχύτερα από ό,τι φανταζόμαστε; Μήπως οι έννοιες της δεκαετίας του '90 δεν έχουν νόημα; Μήπως το μόνο που μπορεί να συγκρατήσει τα γεράκια της Ουάσιγκτον είναι μια δύναμη συγκρίσιμη με τη δική τους;
Αυτά πρέπει να τα σκεφθεί η Ευρώπη, που προς το παρόν περιμένει ως τις επόμενες αμερικανικές εκλογές να περάσει η μπόρα. Ποιος εγγυάται ότι θα περάσει; Ο πειρασμός της ανεξέλεγκτης ισχύος δεν γνωρίζει κομματικά χρώματα.
