ΑΝΑΛΩΣΙΜΑ Παιχνίδι με τα σκυλιά

ΆΝΝΑ ΔΑΜΙΑΝΙΔΗ

Λίγο πριν βγει να κάνει το διάγγελμά του ο πρόεδρος Μπους, διάγγελμα πριν από το τελεσίγραφο, έπαιξε με τα σκυλιά στην πελούζα του Λευκού Οίκου. Τον έδειξε η τηλεόραση. Έτρεξε πάνω-κάτω μαζί τους και τους πέταξε ξύλα να πιάσουν. Μια μαγεία ήταν στο γρασίδι, τέλεια εικόνα ανεμελιάς και ειρήνης. Κάθε μέρα το κάνει αυτό, μας είπε ο ανταποκριτής της ΝΕΤ στην Ουάσιγκτον, δεν έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία. Κι όμως, είχε. Τη στιγμή που οι Αμερικανοί στρατιώτες κοιμούνται σε κουκέτες ανά έξι και φοράνε στολές που ζυγίζουν τριάντα κιλά, ο πρόεδρος είναι ανάλαφρος. Στη Βαγδάτη θα δοκιμάζουν σκοτεινά καταφύγια και θα ετοιμάζονται να επιζήσουν με γαλέτες, με στέρηση οξυγόνου, στριμωγμένοι σε μπετονένια κουτιά, ποιος ξέρει; Δεν έχουμε εικόνες από εκεί και δεν θα έχουμε ούτε από την επίθεση, είναι όλα μελετημένα για να μην υπάρξουν ρεπορτάζ. Σ' αυτό το κενό των εικόνων λοιπόν, σε ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί από φόβο και αθλιότητα και στέρηση, ο πρόεδρος τρέχει χαρούμενος. Και η ευεξία του προέδρου, η αρτιμέλεια, ο άνετος χώρος, προβάλλουν ανάποδα σκηνές ασπρόμαυρες, κυνηγητού και θανάτου, πόνου και πανικού. Το ανθρώπινο σώμα είναι το βασικό στοιχείο της γλώσσας των εικόνων. Τα σώματα των ανθρώπων που απειλούνται, σηκώνονται αθέατα σ' αυτή την προστατευμένη αυλή, γιατί όλοι θέλουν να είναι έτσι, ευκίνητοι, με καλά ρεφλέξ, να μπορούν να παίζουν με τα σκυλιά τους και να έχουν χώρο και κέφι για τρεχάλες, να αφήνονται, να διασκεδάζουν αθώα και να μην κινδυνεύουν παρά από μια δαγκωματιά παραπανήσια. Αυτή η εικόνα της αδιανόητης άνεσης εκείνη την ημέρα, ήταν πιο απειλητική από όλα τα αεροπλανοφόρα.