Εφημερίδα "Τα Νέα"
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ Τα ημιτελή μανιφέστα…
Ο προσεκτικός αναγνώστης ίσως έχει παρατηρήσει ότι τα μανιφέστα των Σάββα και Βασίλη Ξηρού, Δημήτρη Κουφοντίνα και Αλέκου Γιωτόπουλου έχουν δύο κοινά σημεία: πρώτον, τη φιλοδοξία να αποτελέσουν πολιτικά κείμενα και, δεύτερον, την απουσία επιλόγου. Δεν έχουν τέλος!
Όλα έχουν μία αρχή, συνήθως καταγγελτική, για τον τρόπο με τον οποίο «αποσπάστηκαν οι ομολογίες» ή για την «προαποφασισμένη καταδίκη made in USA». Έχουν, επίσης, ένα βασικό επιχείρημα που άλλοτε αφορά την «αντιλαϊκή δικαστική μεθόδευση» και άλλοτε την αναγκαιότητα ύπαρξης «επαναστατικών οργανώσεων ένοπλης βίας» (με μικρές διαφοροποιήσεις, π.χ. του Γιωτόπουλου, ο οποίος την περιορίζει χρονικά κυρίως στις μεταπολιτευτικές συνθήκες).
Και ενώ είναι έκδηλη η προσπάθεια των συγγραφέων να χαρακτηρισθούν (και να αντιμετωπισθούν) αυτά τα κείμενα ως πολιτικά, όλοι τους κατά σύμπτωση (;) ξεχνούν το σημαντικότερο χαρακτηριστικό μιας πολιτικής ανάλυσης: το «διά ταύτα» που λέγανε και οι της «αμυνόμενης» αριστεράς. Βλέπετε, δεν μπορούν (τουλάχιστον δημόσια και μέσω μανιφέστων) να μας πουν τι πέτυχε η 27χρονη ένοπλη βία στην Ελλάδα. Μας έκανε λιγότερο ή περισσότερο ανεξάρτητους;
Αποδυνάμωσε ή ενίσχυσε τον εχθρό (τον «αμερικανικό ιμπεριαλισμό»); Βοήθησε τον λαό, πώς και πού; Ένιωσαν τα «μεγάλα τζάκια» την καυτή ανάσα του επαναστάτη;
Αντίθετα… Στα μανιφέστα ουδείς «κάνει ταμείο» της 27χρονης δράσης της 17Ν.
Ως αυτό να μην ενδιαφέρει ή να μην είναι το θέμα… Για ένα πράγμα είναι ανίκανοι να μιλήσουν: Για το λάθος τους…
