Εφημερίδα "Τα Νέα"
ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΕΝΙΚΟ Υπομονή ως το 2004…
Μία ώρα το πρωί στη Λιοσίων. Μία ώρα το μεσημέρι Σεπόλια - Εθνική - Αγία Παρασκευή. Τρία τέταρτα το απόγευμα μέχρι το Σύνταγμα και μισή ώρα το βράδυ πίσω στο σπίτι. Χαμένος χρόνος; Πάνω από τρεις ώρες. Θα μπορούσα κάλλιστα να τις περνούσα με τα παιδιά μου, που με βλέπουν λιγότερο. 'Η πάλι, θα μπορούσα στον ίδιο χρόνο να είμαι στην Καλαμάτα και να έχω πάρει και θέση στα παραλιακά καφέ της.
Το πήρα απόφαση όμως. Θα κάνω υπομονή και θα εφευρίσκω τρόπους να νικάω τον εκνευρισμό που μοιράζομαι μαζί με όλους τους άλλους στους δρόμους της μεγάλης μας πόλης: μέχρι το 2004. Τότε, που στη Δουκίσσης Πλακεντίας δεν θα βρίσκεται μια τρύπα εξ ατυχήματος, αλλά ένας σταθμός του Μετρό. Τότε, που για να βγω στην Ελευσίνα θα χρειάζομαι λιγότερο από μισή ώρα. Μέχρι τότε, μάλιστα, ίσως να έχω γίνει εξπέρ στο μακιγιάζ που πειραματίζομαι τώρα φανάρι το φανάρι, προκαλώντας πολλές φορές ειρωνικά σχόλια από τη φίλη μου που… καμαρώνει το αποτέλεσμα. Μέχρι τότε, ίσως χάσω τα κιλά που κερδίζω από τα γεύματα - κυρίως από σοκολάτες - που καταναλώνω με την ησυχία μου, ενώ οδηγώ. Τότε, θα μειωθεί και ο λογαριασμός του κινητού μου τηλεφώνου αφού στις ατέλειωτες ώρες των διαδρομών, πρώτη - δευτέρα, τα λέω μια χαρά με τους φίλους μου και τακτοποιώ τις δουλειές μου.
Μόνο χθες ανατράπηκαν όλα αυτά και πέρασα με τη μια στο 2004: βρέθηκα στη Μεσογείων την ώρα μετακίνησης του κ. Ρογκ από το αεροδρόμιο. Τρελαμένοι οι αποκλεισμένοι στους κάθετους δρόμους, ευτυχείς εμείς που τον ακολουθούσαμε. Από εκείνη τη στιγμή μια νέα προσδοκία απέκτησα, να μαθαίνω πότε κάποιο "επίσημο πρόσωπο" κινείται προς ή από το αεροδρόμιο για να ρυθμίζω κι εγώ ανάλογα τις μετακινήσεις μου και να μετρώ λιγότερο χαμένο χρόνο.
