ΑΝΑΛΩΣΙΜΑ Το πνεύμα το μεταξωτό

ΆΝΝΑ ΔΑΜΙΑΝΙΔΗ

Άντε πες ότι εμείς εδώ τους έχουμε συνηθίσει αυτούς τους κουκουλοφόρους δήθεν θερμόαιμους νεαρούς που καραδοκούν σε κάθε γενναιόδωρη στιγμή, κάθε δημόσια εκδήλωση, κάθε που με κόπο και με τα χίλια στανιά κατορθώνουμε να βγούμε απ' το καβούκι μας και να ξεπεράσουμε τις χίλιες μύριες μας επιφυλάξεις, να βγαίνουν και να τα σπάνε, να συμπλέκονται με τα ΜΑΤ, να τραβάνε την προσοχή των καναλιών, να δηλητηριάζουν την ευχαρίστηση, τις προθέσεις και τον αέρα μας. Δεν αξιωνόμαστε πια διαδήλωση μεγάλη χωρίς αυτή την παρενέργεια, το κακό σπυρί. Αλλά να που εξάγεται πλέον η ασθένεια και πού; Στο Πατρινό Καρναβάλι, το μοναδικό και πολύτιμο. Αυτό που όσο και να το βλέπεις από την τηλεόραση σε απ' ευθείας μετάδοση κι όσο και να θαυμάζεις τα φανταχτερά του χρώματα και τη χορευτική του τέχνη, δεν μπορείς να το καταλάβεις, δεν μπορείς να το αισθανθείς αν δεν κυκλοφορήσεις μια φορά στους δρόμους της Πάτρας τις ημέρες που ξετυλίγεται. Αυτή την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα ανοχής που σε τυλίγει, αυτή την εγκάρδια πρόσκληση για συμμετοχή, την αποδοχή της ανάγκης για χορό, τραγούδι, γέλιο, αυτόν τον θρίαμβο της επικοινωνίας μέσα στη χαλάρωση των κοινωνικών συμβάσεων, την τόσο ευαίσθητη ισορροπία, πόσο δικαιούνται να τη ζηλεύουν οι επισκέτπες των άλλων πόλεων, οι Αθηναίοι ειδικά, οι επιφυλακτικοί και κουμπωμένοι. Θέλει τέχνη, θέλει τόλμη, θέλει παράδοση, γιατί είναι περπάτημα σε τεντωμένο σκοινί, στο όριο του επιτρεπτού που φλερτάρει με το ανεπίτρεπτο κι αυτό με τη σειρά του αναδεικνύει τις δικές του εκλεπτυσμένες δυνατότητες. Μαγαζιά και αυτοκίνητα θα ξαναφτιαχτούν αλλά για το μεταξωτό αυτό πατρινό πνεύμα φοβάμαι.