Εφημερίδα "Τα Νέα"
ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΕΝΙΚΟ Η Γκάρμπο γελάει!
Πάνε μέρες από τότε που πρωτακούσαμε τη φωνή τού Αλέξανδρου Γιωτόπουλου. Οι περισσότεροι δυσκολεύονται να το χωνέψουν ότι αυτή η χροιά τζόβενου ανήκει στον ασπρομάλλη τού έξω αριστερά εδωλίου. Εξίσου απογοητευτικό είναι και το ηχόχρωμα του Κουφοντίνα, κι ας μας είχε κάπως προετοιμάσει η μισοκακόμοιρη ιδιοσυχνότητα της φωνής τού Σάββα, τότε που τον συνεντευξίαζε από τηλεφώνου ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος. Ξέρω, ξέρω. Όποια αισθήματα κι αν τρέφαμε για τους εν λόγω, κατά βάθος φαντασιωνόμασταν ότι διαθέτουν μια φωνάρα εφάμιλλη τουλάχιστον με αυτή του Γερο-Δήμου από το ομώνυμο του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη. Ας μην το κάνουμε θέμα. Όσο θεαματική κι αν είναι η συμπεριφορά τινός, δεν έπεται ότι έχει ντε και καλά φωνή ευθέως ανάλογη. Ακόμη και η ερεβώδης φωνή του Σον Κόνερι, έχει κι αυτή τις αδυναμίες της. Με λίγη καλή θέληση από μέρους μας και λίγη τσαχπινιά από τον ίδιο, το ψεύδισμα των συριστικών ήρθε κι έγινε στοιχείο ενισχυτικό τού χιούμορ που υποτίθεται ότι διαθέτει. Δεν χρειάζεται να έχει κανείς το μπακγκράουντ της Λίας Βίσση για να καταλάβει ότι κάτι παρόμοιο συνέβη και με τον Μάρλον Μπράντο, ο οποίος με τα «σκρατς» της ηλικίας πρόσθεσε όγκο στην κάπως στριγγή χροιά του. Τον απομυθοποιητικό ρόλο τής φωνής είχε εγκαίρως διαβλέψει ο Κοκτώ, ο οποίος πρώτος και μόνος κατακεραύνωσε το cinema parlant σαν σκέτη βαρβαρότητα και σαν το τέλος της τέχνης. Χαρακτηριστικό θύμα αυτής της νουβοτέ υπήρξε η Γκρέτα Γκάρμπο. Οι εφημερίδες τής εποχής, όταν απαρνήθηκε τον βωβό, την απομυθοποίησαν ξεφωνίζοντάς την ως εξής: «Η Γκάρμπο μιλάει, γελάει και βήχει…».
