Εφημερίδα "Τα Νέα"
ΜΑΤΙΕΣ Γενέθλια
Το περασμένο Σάββατο είχα γενέθλια. Συμπλήρωσα 44 χρόνια συνεχούς απασχόλησης στα "ΝΕΑ". Μπήκα ανύπαντρος, "ψάρακας", και σήμερα ο γιος μου είναι 42 ετών και αρχισυντάκτης μου! Παλιά, λέγαμε ένα μακάβριο καλαμπούρι, οι συνεργάτες του ΔΟΛ: κάνεις τα πρώτα βήματά σου στην "Ομάδα", ωριμάζεις στα "ΝΕΑ", και πεθαίνεις στο "Βήμα"! Έτσι ήταν τότε. Από τη στιγμή που κάποιος έπιανε δουλειά σε μια εφημερίδα του Οργανισμού, ήταν βέβαιο ότι θα έπαιρνε σύνταξη απ' αυτήν. Ο κανόνας ετηρείτο για πολλές δεκαετίες. Κάποτε, όμως, το πράγμα άρχισε να χαλαρώνει. Όχι ιδιαιτέρως, πάντως.
Ελάχιστοι έχουν απομείνει από την παλιά "φρουρά". Ο Λέων Καραπαναγιώτης, ο "θείος", πριν απ' όλους. Που να 'ναι γερός και σοφός. Τον χρειαζόμαστε όλοι. Και ο τόπος. Στους ελάχιστους κι εγώ. Ο δεύτερος και τελευταίος. Εδώ άρχισα, εδώ θα τελειώσω. Τρίτος στη σειρά, αλλά εκ μεταγραφής, ο Βασ. Νικολόπουλος. Ο άνθρωπος που γνωρίζει τι ακριβώς βρίσκεται πίσω από το τρίτο συρτάρι του βοηθού κλητήρα του β' ορόφου! Επιλοχίας άγρυπνος. Και τόσο τρυφερός…
Ήταν ωραία η δημοσιογραφία, τα παλιά εκείνα χρόνια. Δημοσιογράφοι ονομαστοί, καλλιεργημένοι, με λαμπρές σπουδές, με ταλέντο. Στα "ΝΕΑ" ειδικά, την εποχή που πρωτοήλθα εγώ, και ποιους δεν είχαμε! Ξεκινάω από τον Κώστα Νίτσο. Τι θεριό ήταν αυτό! Διηύθυνε την εφημερίδα και συγχρόνως έβγαζε και το "Θέατρο" - το σημαντικότερο πολιτιστικό περιοδικό, που βγήκε ποτέ στην Ελλάδα!
Ιδιοφυής ο Νίτσος! Με την πρώτη ματιά που σου έριχνε, ήξερε πάνω-κάτω πόσο μετράς. Και ανάλογα σε κατέτασσε. Τι να πρωτοθυμηθώ: Πήρε τον Ορφέα Οικονομίδη από το εκτελεστικό απόσπασμα και του 'δωσε όλα τα θέματα, που είχαν σχέση με το λεγόμενο "παραπέτασμα". Πήρε τον Ψαθά, που έγραφε αστυνομικά και μετέφραζε, και τον πέρασε στην πρώτη σελίδα, αρθρογράφο-χρονογράφο. Πήρε τον Πηλιχό, τη Μαρία και τον Σταματίου, μαζί με τον Κλεάνθη, και έφτιαξε την καλύτερη "καλλιτεχνική" σελίδα όλων των εποχών! Πήρε τον Χρ. Καβαφάκη και τον έβαλε να γράφει, σε καθημερινές συνέχειες, το θέμα της εβδομάδας (π.χ. πόλεμος στο Ιράκ). Και είχε και τον Φώκο και ανοίχτηκε και στον Μητρόπουλο και έφτιαξε και τον Φραντζεσκάκη, τον Λέκκα, τον Λιναρδάτο, χωρίς να σνομπάρει τις παλιές "καραβάνες" Μανωλικάκη, Κάτρη, Σβολόπουλο…
Μιλάμε, μερικές φορές, για κριτικούς της λογοτεχνίας… Μα, υπήρχε τα χρόνια εκείνα, εγκυρότερος από τον Βάσο Βαρίκα; Και ο Βαρίκας δεν είχε να παλέψει με τον Φούφουτο. Διασταύρωνε την πένα του με τον Μάρκο Αυγέρη και τον Χουρμούζιο, με τον Τερζάκη και με τον Παπανούτσο. Και καραδοκούσε και ο Βάρναλης, από την απέναντι γωνία, για να πει κι εκείνος τον δικό του λόγο. Και τι να πω για τον Κ. Σταματίου, που ερχόταν στο γραφείο στις 6 το απόγευμα, έπαιρνε εντολή, θυμάμαι, να γράψει για τον Έλιοτ, που χαροπάλευε, παράγγελνε το ούζο του, άναβε το πούρο του και έγραφε τέσσερις σελίδες ψαχνό, με γνώση, με χάρη, με προοπτική, με συγκρίσεις, και τρέλαινε τον κόσμο!..
