ΑΝΑΛΩΣΙΜΑ Τα σινεμά ως δοκιμασία

ΆΝΝΑ ΔΑΜΙΑΝΙΔΗ

Για να πας σινεμά τώρα πια, πρέπει ν' αποδεικνύεις ότι τα καταφέρνεις στη ζωή, ότι ξέρεις να τα βγάζεις πέρα, να επιλέγεις τις σωστές κινήσεις. Να χρησιμοποιείς την ψυχραιμία σου. Δεν μπορείς να ξεκινήσεις μόνος κι ανέμελος λίγο πριν από το έργο αρχίσει. Το σωστό κι οργανωμένο είναι να έχεις περάσει νωρίτερα και να έχεις βγάλει εισιτήριο. Στη γειτονιά μας ο κινηματογράφος που κατάφερε με την ανακαίνισή του να χωρέσει έξι αίθουσες, εκεί που είχε μόνο μία, διαθέτει τώρα μονίμως ουρά των ανοργάνωτων θεατών απ' έξω. Φαίνεται όμως ότι μας αρέσει να στριμωχνόμαστε, καταπολεμάμε τη μοναξιά της πόλης. Αφότου έγινε βάσανο το σινεμά, συρρέουν ποτάμια οι πελάτες. Στις αίθουσες σε υποδέχεται κουρασμένος αέρας από τα προηγούμενα πλήθη. Στις κόκκινες μοκέτες που ντύνουν τοίχους και καθίσματα, ποπ κορν και νάτσος, πεταμένα μπουκάλια και ποτήρια της προηγούμενης προβολής φαντάζουν μεγεθυμένα. Τεράστια μεγάφωνα σε καθηλώνουν άφωνο κι ακίνητο για δυο ώρες. Δεν υπάρχει διάλειμμα, γιατί θα ήταν πολύ δύσκολο να μπουν και να βγουν από τις σειρές των καθισμάτων όσοι έχουν καθίσει. Ο εκσυγχρονισμός είναι απόλυτος κι αναπόφευκτος, κι αν νιώθεις κάτι σαν καταπίεση ή νοσταλγείς την άνεση του χώρου και του χρόνου, κάτι δεν πάει καλά με σένα. Μόνο στο τέλος της παράστασης, όταν ανάβουν τα φώτα, μια φωνή ακούγεται βραχνή να σε καθοδηγεί από πού να φύγεις. "Η έξοδος κάτω δεξιά" σού λέει, με το βαρύ, το ασήκωτο, το κουτσαβάκικο στυλ, που σε φέρνει στα συγκαλά σου και νιώθεις ότι, εντάξει, δεν απομακρύνθηκες πια και τόσο από τη χώρα σου, εδώ είσαι ακόμα.