ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ Η λεπτή κόκκινη γραμμή

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

"ΚΑΗΜΕΝΕ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ να 'ξερες γιατί το τζάκισες το χέρι σου, το τζάκισες για να χορεύουν σέικ τα κωλόπαιδα". Το τετράστιχο του Ντίνου Χριστιανόπουλου μετράει πάνω από είκοσι πέντε χρόνια γραφής. Με μερικές προσαρμογές - ποιητική αδεία, φυσικά - θα μπορούσε να προσδιορίζει το ύφος και το ήθος των κατηγορουμένων της δίκης για τη 17Ν, που εζήλωσαν τη δόξα του 21.

Ο ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ "τζάκισε" το χέρι του. Ο Κουφοντίνας αναφέρεται ως "φαρμακοχέρης". Αυτός και η παρέα του δεν χόρευαν σέικ, αλλά εκφράζονταν με 45άρια, βόμβες και ρουκέτες. Από την άποψη αυτή, ο αυτοπροσδιορισμός με αναφορά στους φουστανελάδες δεν είναι απλώς καλαμπούρι ή πρόβλημα αισθητικής. Η οργάνωση άφησε μια λεπτή κόκκινη γραμμή αίματος στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, χωρίς ποτέ να διακριθεί για τον ηρωισμό της. Μέχρι τέλους, επέλεγε ανυπεράσπιστους στόχους, με διαλείμματα για αναψυχή στα εξοχικά.

ΠΑΡΑΞΕΝΕΥΕΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ με την επιμονή του Κουφοντίνα να αναλαμβάνει ξανά και ξανά την πολιτική ευθύνη. Επί τρεις δεκαετίες, η 17Ν δεν είχε απολύτως καμία επιρροή στην πολιτική ζωή της χώρας. Δεν άλλαξε τη ροή της Ιστορίας, σκόρπισε μόνο θλίψη στους οικείους των θυμάτων της. Άρα δεν μπαίνει θέμα πολιτικής - κομπάρσοι της δημόσιας ζωής ήταν, ακόμη και με τα 45άρια, ο Κουφοντίνας και η παρέα του. Μπαίνει θέμα ευθύνης σκέτο. Και κάποια στιγμή ας μιλήσει κανείς για τις ληστείες και τα πλιάτσικα.

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΔΙΚΗ επιβεβαιώνει την μπανάλ σκέψη της οργάνωσης. Είναι η ίδια φτώχεια ανάλυσης όπως στις προκηρύξεις. Αν η 17Ν δεν σκότωνε, τα κείμενά της δεν θα δημοσιεύονταν ποτέ γιατί είναι ρηχά και απλοϊκά. Έξω από τη δίκη, ποιος θα ενδιαφερόταν να ακούει μια επιχειρηματολογία καφετέριας για κουμπουροφόρους αγωνιστές και άλλα θλιβερά;