ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ Κριός σε αδιέξοδο

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ του Βίκτωρος Αναγνωστόπουλου "Ο πιο σκληρός μυς είναι η καρδιά - Εγώ, ο Αλέκος και οι "άλλοι"", υπάρχει μια σκηνή κινηματογραφική. Πριν από τρεις δεκαετίες, ο συγγραφέας και ο Αλέκος Γιωτόπουλος περνούν με τρένο στην Ανατολική Γερμανία, ταξιδεύοντας με πλαστά διαβατήρια. Ο έλεγχος έχει ένταση θρίλερ. "Κύριε, τι ζώδιο είστε;", ρωτά αναπάντεχα ο Ανατολικογερμανός αστυνομικός τον Γιωτόπουλο. "Κριός, κύριε", απαντάει ατάραχος αυτός.

ΤΟ ΜΑΚΡΥ ΤΑΞΙΔΙ του Αλέκου τελείωσε πέρσι τον Ιούλιο στους Λειψούς. Έκτοτε, το αίνιγμα της προσωπικότητας, αλλά και της συμπεριφοράς του, βρίσκεται στην καρδιά της υπόθεσης τής 17Ν. Αν ήταν ένοχος, γιατί δεν διέφυγε; Συνελήφθη, άλλωστε, δύο εβδομάδες μετά το μπαμ του Σάββα. Αν είναι αθώος, πώς εξηγείται η συσσώρευση αποδεικτικού υλικού εις βάρος του; Απέναντι στις αρχές, ο Γιωτόπουλος επιμένει σε απόλυτη άρνηση των κατηγοριών. Αντιθέτως, η δημόσια σιωπή του διακόπηκε σποραδικά από επιστολές ή συνεντεύξεις, με τις αναφορές στη 17Ν σε τρίτο πρόσωπο. Ο Αλέκος αιτιολογεί τις πρακτικές της οργάνωσης, αλλά δεν αναλαμβάνει ευθύνη.

ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΧΛΙΑΡΗ, μεσοβέζικη στάση. Και δεν θυμίζει τον άνθρωπο που, όταν έβαζε βόμβα στην αμερικανική πρεσβεία, κινείτο τόσο ψύχραιμα στην παρανομία, ώστε να γνωρίζει και το ζώδιο του προσώπου που αναγραφόταν στο πλαστό του διαβατήριο. Ωστόσο, το παρελθόν είναι μια άλλη χώρα. Στο παρόν, ο Γιωτόπουλος διαβλέπει συνωμοσία καταστολής με αμερικανο-βρετανική υποκίνηση να εξυφαίνεται γύρω από τον ίδιο, ή μάλλον το προφίλ του.

ΑΝ ΟΜΩΣ τα αποτυπώματα είναι βαλτά από την Αστυνομία, τι γίνεται με τους μάρτυρες; Και αν το χθεσινό προνουντσιαμέντο κατά του δικαστηρίου απευθύνεται στο ευρύτερο κοινό, τότε γιατί επτά στους δέκα Έλληνες θεωρούν τη δίκη δίκαιη; Ο Γιωτόπουλος, όπως και η τρομοκρατία, οδηγείται σε αδιέξοδο.