ΑΝΑΛΩΣΙΜΑ Σύνθεση αφαιρετική

ΆΝΝΑ ΔΑΜΙΑΝΙΔΗ

Την πρώτη ημέρα της δίκης χωρίς κάμερα, φωτογραφίες εμφανίζονταν στην οθόνη και μεγεθύνονταν επί τόπου με ιλιγγιώδη ταχύτητα, για να τους προσδοθεί μια ψευδαίσθηση κίνησης. Μόνο που είχαν ξεχάσει να τους βάλουν λεζάντες. Οι πρώτες στιγμές ήταν παράξενες, έτσι που έχουμε συνηθίσει να μας σερβίρουν τα πάντα σε εικόνα, αλλά εν συνεχεία το μυαλό συνέθεσε την αίθουσα και παρακολούθησε τη διαδικασία πιο ζωντανά από ό,τι αν είχε απ' ευθείας μετάδοση. Υπήρχε βέβαια η φωτογραφία με τους φωτορεπόρτερ, κλασική, να σπρώχνονται καθώς αγωνίζονται για μια τελευταία εικόνα, κι αυτή δεν χρειαζόταν λεζάντα, αλλά για τις άλλες κάτι θα σκεφτούν από αύριο οι παρουσιαστές των ειδήσεων. Τέχνες ξεχασμένες, όπως η τέχνη της περίληψης, της περιγραφής, της αξιολόγησης των σημαντικών πραγμάτων και της αξιοποίησης των λεπτομερειών, βγήκαν στην επιφάνεια, αναγκαστικά και σίγουρα θα φανούν χρήσιμες σε όσους τις χρησιμοποιήσουν. Η ατμόσφαιρα του δικαστηρίου και τα τεκταινόμενα αποδίδονται καλύτερα όταν δεν είναι σε απ' ευθείας μετάδοση, όταν χρειάζεται να γίνει μια επεξεργασία και από αυτόν που περιγράφει και από αυτόν που ακούει. Οι δίκες είναι οργανωμένες ως θέαμα, είναι θέαμα, με άλλους ρυθμούς όμως και άλλη λειτουργία από αυτήν που έχει η τηλεόραση. Είναι θέαμα δοκιμασμένο επί αιώνες, φορτισμένο συμβολικά με σημασίες και έννοιες. Ο κάθε συντελεστής έχει καθορισμένο ρόλο, αλλά τον διαμορφώνει σύμφωνα με τις δυνατότητες και την προσωπικότητά του, ταυτόχρονα είναι θεατής των υπολοίπων. Το ακροατήριο επηρεάζει κι αυτό, η παρουσία των δημοσιογράφων επίσης. Το ρεπορτάζ, αναγκαστικά αφαιρετικό και περιεκτικό, ζωντάνεψε περισσότερο το κυκλικό αυτό θέατρο από ό,τι θα έκανε η κάμερα τής απ' ευθείας μετάδοσης.