Εφημερίδα "Τα Νέα"
ΜΑΤΙΕΣ Η παραίτηση
«Το ύφος είναι ο άνθρωπος», λέγαμε παλιά όποτε μιλούσαμε για λογοτεχνία. Βεβαίως, η επιστολή παραίτησης του πολιτικού συμβούλου τού Μίλερ, προς τον προϊστάμενό του υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, δεν έχει καμιά σχέση με τη λογοτεχνία. Η ουσία της, όμως, αλλά και το ύφος της «δείχνουν» τον άνθρωπο. Που προφανώς δεν είναι τυχαίος. Μάλλον είναι ξεχωριστός, όταν δεν διστάζει να καταγγείλει ανοιχτά την κυβέρνηση Μπους, ότι «υπηρετεί τον εαυτό της».
Ο Μπρέιντ Κίσλινγκ, διπλωμάτης καριέρας, από το Σάββατο το πρωί που δόθηκε στη δημοσιότητα το κείμενο της επιστολής του, κανονικά θα 'πρεπε να δέχεται χιλιάδες ανθοδέσμες και γλάστρες, με μπιλιέτα ευχαριστίας, απ' όλους τους ευαίσθητους και ειρηνόφιλους κατοίκους του Λεκανοπεδίου. Αλλά και από τους ίδιους τους Αμερικανούς: γιατί υπερασπίζεται μια άλλη Αμερική. Έντιμη, σκεπτόμενη, θαρραλέα. Την Αμερική του ήθους.
«Οι πολιτικές που καλούμαστε σήμερα να προωθήσουμε δεν είναι συμβατές ούτε με τις αμερικανικές αξίες ούτε με τα αμερικανικά συμφέροντα. Η ένθερμη επιδίωξή μας για πόλεμο με το Ιράκ μάς οδηγεί στη "σπατάληση" της διεθνούς νομιμότητας, που αποτελούσε για την Αμερική το ισχυρότερο όπλο της, τόσο επίθεσης όσο και άμυνας, από την εποχή τού Γούντροου Γουΐλσον. Αρχίσαμε να διαλύουμε το μεγαλύτερο και πιο αποτελεσματικό πλέγμα διεθνών σχέσεων, που είχε γνωρίσει ποτέ ο κόσμος. Η παρούσα πορεία μας θα φέρει αστάθεια και κίνδυνο, όχι ασφάλεια», τονίζει ο Κίσλινγκ.
Και παρακάτω, ανεβάζοντας τους τόνους: «Η θυσία των παγκόσμιων συμφερόντων προς όφελος της εσωτερικής πολιτικής και της γραφειοκρατικής ιδιοτέλειας δεν είναι κάτι καινούργιο, ούτε βεβαίως αποκλειστικά αμερικανικό πρόβλημα. Ωστόσο, δεν έχουμε δει τόσο συστηματική διαστρέβλωση της νοημοσύνης, τόσο συστηματική χειραγώγηση της αμερικανικής κοινής γνώμης από τον πόλεμο του Βιετνάμ»!
«Ο Κίσλινγκ βιώνει αυτές τις μέρες μια επίπονη διαδικασία, καθώς "μαζεύει τα πράγματά του", ενώ η γραφειοκρατία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ συνηθίζει να φέρεται με σκαιό τρόπο σ' εκείνους που την εγκαταλείπουν», γράφει ο Αλ. Παπαχελάς. Κι εγώ, όπως πάντοτε, σχεδόν, σε ανάλογες περιστάσεις, ξανανοίγω τον Καβάφη, όπως θα 'χει κάνει ήδη, φαντάζομαι, έχοντας μονίμως στον νου του τον Μπους, ο παραιτηθείς διπλωμάτης: «… Όμως μες σ' όλη του την ταραχή και το κακό / επίμονα κι' η πατρική ιδέα επανέρχεται / Το πιθανότερον είναι, βέβαια, υπεροψίαν και μέθην / υπεροψίαν και μέθην θα είχεν ο Δαρείος…».
