Εφημερίδα "Τα Νέα"
ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΕΝΙΚΟ Στις ατραπούς της Ατρόπου…
Δεν ήταν κρυφές οι συναντήσεις τους, παρ' όλο που ελάχιστοι γνώριζαν τα "πως" και τα "γιατί", και ακόμη λιγότεροι μπορούσαν να κατανοήσουν τη μεταξύ τους σχέση. "Θεατρική" την είπαν, αλλά και τι μ' αυτό; Δύο άνθρωποι παράξενοι, χαμένοι ο καθένας στον δικό του κόσμο. Όλο με κάτι πάλευαν, όλο κάπου έτρεχαν, ολοένα κάτι αναζητούσαν, με τη σκέψη, με το σώμα, με τα μάτια.
"Ίχνη"… Έτσι είπαν. Σήκωναν τα χαλιά, τις σελίδες, έσκυβαν πίσω από αδιαφανή παραβάν, αναζητώντας την κίνηση, τους ήχους και τις λέξεις. Πώς βρέθηκαν κοντά; Άγνωστο. "Στα τυφλά", είπαν, μα έτσι λένε πάντα. Πώς ξεκίνησαν; Από το τίποτα, απ' το μηδέν. Πίσω από προφανείς εξηγήσεις και στερεότυπες περιγραφές για "εκφραστικά μονοπάτια" και "διαδρομές που οδηγούν στη συνύπαρξη", κάτι άλλο δισυπόστατο - κι ίσως ανάρμοστο - έψαχναν να βρουν.
Μεγάλες οι λέξεις, βαρύγδουπες, συχνά μυστικιστικές οι αναφορές, ξεδιάντροπα τα ρήματα και τα επίθετα σκοτεινά - όπως εκείνο το υπόγειο με την υγρασία στους τοίχους να την καλύπτει μαύρη μπογιά κι ένα σημάδι κατακόκκινο εκεί στου βάθους τη μέση. Άλλοθι και η υγρασία, και το χρώμα, και το πείραμα, και οι άγριες δοκιμές.
"Τα ίχνη μιας αρχέγονης δύναμης" λένε πως ανακάλυψαν σ' ένα παιχνίδι χωρίς όρια, έξω από "κουτάκια", "καλούπια" και "πρέπει". Και μια γλώσσα, μακρινή ανάμνηση - κάτι από εκείνα τα πρώτα, που έγιναν σκιές ή μυρωδιές ανεπαίσθητες. Μπορεί κι αυτό να έψαχναν, έτσι αποφασιστικά και βίαια, με τρόπο καθοριστικό, στις ατραπούς της Ατρόπου. Τη φύση - τα στοιχεία της που γίνονται στοιχειά αν δεν τα φοβηθείς κι αν δεν σταθείς να τα γνωρίσεις. Τη φύση τη δική τους. Το νερό, τη γη, τη φωτιά και τον αέρα, τους δρόμους που οδηγούν από την τάξη στο χάος, κι από τα βάθη της σπηλιάς σε ξέφωτα αληθινής ζωής.
