ΑΝΑΛΩΣΙΜΑ Διαφημιστικά υλικά

ΆΝΝΑ ΔΑΜΙΑΝΙΔΗ

Μια μεγάλη ολοσέλιδη διαφήμιση, σε όλες τις εφημερίδες της Κυριακής, έδειχνε ένα τζιπ παρκαρισμένο σ' ένα γραφικό στενάκι παραδοσιακού οικισμού. Από κάτω έγραφε ότι το τζιπ δεν εμποδίζει, αφού εκεί που έχει παρκάρει απαγορεύεται να περνάνε αυτοκίνητα. Έτσι θα πείτε αν σας κάνουν παρατήρηση, συμβούλευε τους αναγνώστες. Μέσα από το ελαφρύ παράλογο του ισχυρισμού έβγαινε το βαρύ παράλογο της ιπποδύναμης. Όλα επιτρέπονται για το τζιπ, εννοούσε η διαφήμιση, δεν πάει απλώς εκεί που δεν πάνε τα άλλα επιβατικά, σε χωματόδρομους και ερήμους ή στην επιφάνεια του φεγγαριού, όπως μας έδειχναν ώς τώρα, αλλά και εκεί που απαγορεύονται απλώς το παρκάρισμα και η διέλευση αυτοκινήτων. Δεν τα βάζει μόνο με τις συνθήκες οδοστρώματος, τις καιρικές και άλλες παρεμφερείς, αλλά και με τις κοινωνικές συνθήκες, στις οποίες έχουμε, υποτίθεται, συμφωνήσει για να ζούμε όλοι μαζί και να επιβιώνουμε. Να υπάρχουμε ακόμα και όταν βγάζουμε το ποδαράκι μας από το αυτοκίνητο και βρισκόμαστε απροστάτευτοι στον δρόμο. Αποφασίζοντας να μιλήσει με το πνεύμα των καιρών, ο διαφημιστής απλώς πλούτισε με ακόμα μία φράση, με μια μικρή νότα ασυνειδησίας, το γνώριμο στυλ των οδηγών στους δρόμους μας. Είμαστε χορτάτοι από παραβάσεις και αναίδεια, δεν μας λείπουν. Θα την ξαναβάλουν τώρα τη διαφήμιση, άραγε, στο κλίμα περισυλλογής που δημιουργήθηκε μετά το δυστύχημα του λεωφορείου; Ή μπορεί να σκεφθούν ότι ο έπαινος της ασυνειδησίας από ένα σημείο και μετά μπορεί να κάνει τους υποψήφιους αγοραστές να σιχαθούν προκαταβολικά τον εαυτό τους; Δεν ξέρω τους νόμους της διαφήμισης. Και να 'ταν μόνο αυτό; Κοντεύω να ξεχάσω και τους νόμους της Τροχαίας.