ΑΝΑΛΩΣΙΜΑ Σινεμά με τον Τσέχωφ

ΆΝΝΑ ΔΑΜΙΑΝΙΔΗ

Χθες βράδυ στο σινεμά είδα στο διάλειμμα τον Τσέχωφ. Καθόταν σε μια πλαϊνή θέση μονάχος και τον γνώρισα επειδή κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να φορά μονόκλ στην εποχή μας. Μπα, γιατρέ, είπα μέσα μου, ήρθες να διαπιστώσεις αν στην εποχή μας οι άνθρωποι καταφέρνουν να ξεφεύγουν από τα αδιέξοδα;

Δεν τους άφησες πολλά περιθώρια στις δικές σου επαρχιακές πόλεις, δεν επέτρεψες στις τρεις αδερφές να πάνε στη Μόσχα, ούτε καν για να δουν, θα γλίτωναν εκεί; Μετάνιωσες ποτέ για τη σκληρή τους μοίρα; Όταν έσβησαν τα φώτα, άρχισα να ανησυχώ για την ηρωίδα της ταινίας "Θα το μετανιώσεις".

Θα έμεναν στο τέλος όλα αδιέξοδα, όπως στα έργα του Τσέχωφ, που είχε έρθει απρόσκλητος να την απολαύσει;

Στην εποχή μας, την εποχή της χειραφέτησης, θα πέφτανε ξανά οι άνθρωποι στις παγίδες του εαυτού τους;

Προχωρούσε το έργο και ολοκληρώνονταν οι χαρακτήρες, έλεγες, πάει, δεν ξεφεύγουν, κανένας δεν ξεφεύγει, όμως στο τέλος, διακριτικά και απρόσμενα, το μικρό απλό θαύμα είχε ήδη συμβεί.

Και ο Τσέχωφ χαμογελούσε δακρυσμένος όταν σηκωθήκαμε να φύγουμε. Κάτι ήλπιζες λοιπόν για το μέλλον, σκέφτηκα καθώς τον έβλεπα να προχωράει χωρίς να κοιτάζει κανέναν, κάποιοι δικοί σου επί σκηνής δεν ήταν που προέβλεπαν ότι σε εκατό - διακόσια χρόνια η ζωή θα έχει γίνει πιο απλή, οι άνθρωποι θα είναι πιο ευτυχισμένοι;

Το εννοούσες τάχα ή ήταν άλλο ένα τέχνασμα για να γελάμε με τις αυταπάτες μας;

Δεν βρήκα την τόλμη να τον πλησιάσω, να ρωτήσω. Πέρασε δίπλα μου κι έφυγε, με το τριμμένο του παλτό, στη βροχή της Σταδίου.